بنا به روایات رسیده، به دلیل جایگاه خاصی که امام حسین (ع) دارا بودند، حتی ملائکه مقرب الهی نیز در خدمت ایشان قرار داشتند، چنانچه در این باره از سلمان روایت شده است:
عقیق: روزی به در خانه ی حضرت زهرا (س) رفتم و اذن ورود گرفتم و چون داخل شدم دیدم که حضرت زهرا (س) مشغول آسیاب کردن است و دستاس را می چرخاند در حالیکه دستان مبارکش مجروح شده است. عرض کردم: «ای سیده ی زنان و ای مخدّره دوران! چرا به فضّه دستور نمی دهید تا دستاس نماید.» فرمودند: پدر بزرگوارم امر فرموده که کارهای خانه یک روز بر عهده ی من و یک روز بر عهده ی فضّه باشد و اینک نوبت من است. در این سخن بودیم که ناگاه امام حسین (ع) در گهواره به گریه درآمد. پس عرض کردم: «ای سیده ی عالمیان! مرا نیز در کارتان شریک نمایید.» حضرت فرمود: تو دستاس کن تا من حسین را آرام نمایم. سلمان گوید: من مشغول دستاس کردن شدم. مدتی بعد بانگ اذان برخاست و من جهت اقامه ی نماز عازم مسجد شدم. پس از نماز به امیر مؤمنان علی (ع) عرض کردم: «ای امیر مؤمنان! شما اینجا نشسته اید و فاطمه ی زهرا دستان مبارکش از دستاس کردن مجروح شده است.» پس امیر مؤمنان (ع) گریان شد و فوراً به خانه رفت. هنوز مدّت کوتاهی نگذشته بود که آن حضرت شادمان و خوشحال بازگشتند. حضرت ختمی مرتبت (ص) فرمودند: «یا علی! گریان رفتی و خندان آمدی؟!» علی (ع) عرض کردند: یا رسول الله! چون وارد خانه شدم، فاطمه را دیدم که از خستگی خوابیده است و دستاس بی آنکه کسی آن را حرکت دهد می گردد و گهواره ی حسین بی آنکه کسی آن را بجنباند در حال جنبش است و ندایی می آمد که برای حسین لالایی می گفت و چنین می خواند: اِنَ فِی الجَنَّةِ نَهراً مِن لَبَن لِعَلِیّ وَ لِزَهرا وَ حُسَینٍ وَ حَسَن کُلُّ مَن کانَ مُحِبًّا لَهُم یَدخُلُ الجَنَّة مِن غَیرِ حَزَن. پس حضرت محمد (ص) فرمودند: یا علی! بشارت باد تو را به بهشت جاویدان و جوی شیر که طعم آن هرگز متغیّر نمی شود و بشارت باد دوستان تو را. آنگاه بیان داشتند: یا علی! آیا دانستی که چه کسی دستاس را می چرخانید و چه کسی گهواره را می جنباند. عرض کردند: خدا و رسولش بهتر می دانند. حضرت فرمودند: آنکه گهواره را می جنباند، جبرئیل و آنکه دستاس را می چرخانید میکائیل بود. پی نوشت ها: 1- سید هاشم بحرانی، مدینه المعاجز، ج3: 46. 2- سید علی حسینی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسین (ع): 62، 64. منبع:قدس 211008