امّا براى امام حسن اين مسئله هنوز مطرح نيست. براى امام حسن حدّاكثر اين مطرح است كه اگر اينها بيايند، بعد از اين چنين خواهند كرد. اين‏كه "اگر بيايند، بعد از اين چنين مى‏كنند" غير از اين است كه يك كارى كرده‏اند و ما الآن سند و حجّتى در مقابل اينها بالفعل داريم.

اين است كه مى‏گويند: "صلح امام حسن زمينه را براى قيام امام حسين فراهم كرد." لازم بود كه امام حسن يك مدّتى كناره‏گيرى بكند تا ماهيّت اموى‏ها كه بر مردم مخفى و مستور بود، آشكار شود، تا قيامى كه بناست بعد انجام گيرد از نظر تاريخ، قيام موجّهى باشد.

پس از همين قرارداد صلح، كه بعد معلوم شد معاويه پايبند اين موادّ نيست، عدّه‏اى از شيعيان آمدند به امام حسن عرض كردند: "ديگر الآن اين قرارداد صلح كَأنْ لَمْ يَكُنْ است ـ و راست هم مى‏گفتند زيرا معاويه آن را نقض كرد ـ و بنابراين، شما بياييد قيام كنيد." فرمود:"نه، قيام براى بعد از معاويه. يعنى كمى بيش از اين، بايد به اينها مهلت داد تا وضع خودشان را خوب روشن كنند، آن وقت، وقت قيام است." معنى اين جمله، اين است كه اگر امام حسن در آن وقت نبود و بعد از شهادت اميرالمؤمنين، امام‏حسين خليفه شده بود، قرارداد صلح امضا مى‏كرد، و اگر امام حسن تا بعد از معاويه زنده بود، مثل امام حسين قيام مى‏كرد، چون شرايط مختلف بوده است...»

کدخبرنگار:212006