عقیق: آیت‌الله فاطمی‌نیا: مصیبت شش ماهه ابى عبدالله خیلى بزرگ است. من از مصیبت شش ماهه همیشه فرار مى کنم. یعنى مى خوانیم که اگر نخوانیم ترک مى شود. ولى یک جورى مى خوانم تا آنجا که میتوانم حضرت زهرا علیها السلام را اذیت نکرده باشم. چون مکشوفش خانم را اذیت مى کند، این را بدانید. ابى عبدالله ! قربان شش‌ماهه‌ات برویم؛ بچه که زبان ندارد چقدر اینها قسى القلب بودند.
شش‌ماهه باید بسوزد. آنوقت یک جمله از مادر بزرگوارش بگویم. دائرة المعارف [بطرس البستانی] مسیحى را مطالعه مى کردم. قاعده دائرة المعارف این است که هر چیزى را حداکثر کوتاه مى نویسند. یعنى حداقل هر چیزى را مى نویسند و یک قاعده دیگر این است که نویسنده دائرة المعارف هر چیزى که برایش مهم باشد مى آورد. کتاب این مسیحى را مطالعه مى کردم نمى دانم دنبال چه چیزى مى گشتم. خدا مى داند سرنوشت عوض شد. شب بود دیر وقت بود در جائى تنها بودم یک وقت دیدم که کتاب را بستم و گریه مى کنم. من نمى دانستم دنبال چه چیز مى گشتم سرنوشت عوض شد.
آقا! این مسیحى براى ما نصف شب روضه خوانى کرد. گفتم: یا ابا عبدالله گمان نمى کردم که حتى این موقع تو یک روضه خوان مسیحى هم داشته باشى. و آن این بود که نوشته بود: الرباب: هى زوجة حسین بن على علیه السلام. رباب همسر حسین بن على علیه السلام بود. خب! این، تا اینجا. این جمله اش مرا به گریه آورد:
نوشته بود: لن تستظل بعد وقعة کربلا الى آخر عمرها بعد از واقعه کربلا تا آخر عمرش زیر سایه ننشست. گریه مى کرد ... مى گفتند: خانم بفرمایید زیر درختى، زیر سقفى، در جواب مى گفت: ان الذى کان نورا یستضاء به بکربلا قتیل غیر مدفون (آن نوری که به آن روشنی جسته می شد شهیدی غیر مدفون به کربلاست).