عقیق: در "ارشاد" "شیخ مفید"، "امالی" "شیخ صدوق" و "کامل الزیارات" "ابن بابویه قمی"، اشاراتي به چگونگي برپايي مراسم عزاداري امام حسين (ع) توسط امامان شيعه از جمله امام موسي کاظم و امام رضا (ع) نيز شده است. در مورد امام موسي بن جعفر (ع) از قول فرزند بزرگوارش نقل شده است: «همين که محرم فرا ميرسيد، ديگر کسي خندهاي بر لب حضرت نميديد و همواره اندوهگين بود تا دههي عاشورا بگذرد و چون روز دهم فرا ميرسيد، اين روز، روز نهايت غم و مصيبت بود و ميفرمود: اين است آن روزي که جدم حسين (ع) در چنين روزي کشته شد.»
"ريان بن شبيب" نقل ميکند که روز اول محرم بر ابيالحسن الرضا (ع) وارد شدم. حضرت به من فرمود: «اي پسر شبيب، اگر بر حسين (ع) بگريي چندان که اشک بر گونههايت جاري شود خداي تعالي هر گناهي که کردهاي بيامرزد.» سپس فرمود: «اگر ميخواهي در درجات بهشت با ما باشي، براي اندوه ما اندوهگين باش و در خوشحالي ما شادمان.»
البته بايد توجه داشت که امام حسين (ع) براي احياي دين رسول خدا (ص) قيام کرد. او قيام کرد براي احياي سنت نبوي و سيرهي علوي که به فراموشي سپرده شده بود. او براي ترک حرام الهي و انجام واجبات شرعي قيام کرد. پس اين گونه روايات را ميتوان چنين تفسير کرد که عزاداري امام حسين (ع) بايد عامل دميدن روح اميد در آحاد جامعهي اسلامي حتي گناهکاران باشد و به آنها اين اميد را بدهد که دست از گناه بشويند. در روحشان تحول ايجاد کنند و بين آنها و گناه فاصله ايجاد شود. پس فردي که متحول شود، گناهان گذشتهاش بخشيده ميشود.
"دعبل خزاعي"، شاعر معروف اهل بيت (ع) روايت کرده است: « در ايام عاشورا خدمت علي بن موسي (ع) رسيديم. ديديم آن حضرت با اصحاب خود ملول و محزون نشستهاند و چون مرا ديد، فرمود: مرحبا به تو اي دعبل! مرحبا به ياري کنندهي ما به دست و زبان خود!. پس مرا طلبيد و نزد خود نشاند و فرمود: اي دعبل! دوست دارم که شعري براي من بخواني که اين ايام، ايام حزن ما اهل بيت و ايام سرور اعداي ما، به خصوص بنياميه، بوده است. اي دعبل، کسي که در مصيبت جدم امام حسين (ع) بگريد، البته خداوند گناهان او را بيامرزد. و بعد برخاست و پرده در ميان ما و اهل حرم زد و ايشان را بين پرده نشانيد تا در مصيبت جد خود بگريند. سپس به من فرمود: اي دعبل، مرثيه بخوان براي حسين (ع) که تو تا زندهاي ناصر و مادح ما هستي. با اين کار، به ما ياري کن و در اين باره کوتاهي مکن. دعبل ميگويد: اشک از چشمان من جاري شد و شروع به شعر خواني در رثاي امام حسين (ع) کردم.»
"شيخ صدوق" روايت کرده است که:« امام رضا(ع) ميفرمود: محرم ماهي بود که مردم در زمان جاهليت قتال و جدال را در آن حرام ميدانستند. اما اين امت جفا کار حرمت اين ماه را نگه نداشتند و خون ما را حلال و احترام ما را ضايع و اهل بيت ما را اسير کردند. خيمههاي اهل بيت را سوزاندند و اموال آنان را به غارت بردند و هيچ حرمتي از براي رسول الله (ص) در حق ما لحاظ نکردند. روز قتل امام حسين (ع) چشمهاي ما را مجروح و اشکهاي ما را جاري و عزيز ما را ذليل گردانيدند. پس بر مثل حسين (ع) بايد بگريند، زيرا که گريستن بر او گناهان بزرگ را محو ميکند.»
هم چنين فرمود: «هر کس متذکر مصيبتهاي ما اهل بيت شود و گريه کند يا بگرياند. در روزي که همهي چشمها گريان است چشم او گريه نکند و کسي که در مجلسي که امر ما زنده شود بنشيند و علوم ما اهل بيت را ياد بگيرد و تعليم دهد دل او در روزي که همهي دلها ميميرند، نميميرد.»
- هر کس در روز عاشورا کارهاي خود را ترک کند و شغل خود را واگذارد حق تعالي حاجتهاي دنيا و آخرت او را برطرف ميسازد.
- کسي که روز عاشورا، روز مصيبت و حزن و گريه او باشد. حق تعالي روز قيامت را روز فرح و سرور او گرداند و در باغهاي بهشت چشم او به وجود ما روشن شود.
- کسي که روز عاشورا را روز برکت نامد و آن روز چيزي در منزل خود ذخيره کند، آن ذخيره از براي او مبارک نباشد.
اگر ميخواهيد گريه کنيد بر حسين بن علي (ع) گريه کنيد که او را مثل برهي قرباني سر بريدند و هيجده مرد از اهل بيت او را که در روي زمين نظير نداشتند با او شهيد کردند و آسمانهاي هفت گانه و زمينها به سبب شهادت آن بزرگوار گريه کردند و چهار هزار ملک از فلک به جهت ياري آن حضرت به زمين نزول کردند آن بزرگوار ايشان را اذن نداد. پس ايشان در نزد قبر آن مظلوم مداوم پريشان موي و غبار آلودند تا روزي که قائم آل محمد (عج) ظهور کند و از ياران او باشد و شعار و علامت ايشان در آن روز اين است: «يا لثارات الحسين.»
- اگر آن قدر بر حسين گريه کرديد که اشک چشمتان بر رخسارتان جاري شد، حق تعالي گناهاني را که از شما صادر گرديده باشد ميآمرزد.
- اگر ميخواهيد خدا را ملاقات کنيد در حالي که هيچ گناهي نداشته باشيد، حسين (ع) را زيارت کنيد.
- اگر ميخواهيد در غرفههاي بهشتي با پيامبر محشور باشيد، کشندگان حسين را لعنت کنيد.
- اگر ميخواهيد ثواب کساني را داشته باشيد که با حسين (ع) شهيد شدند، هنگاميکه آن بزرگوار را ياد کنيد بگوئيد: «يا ليتني کنت معکم» (اي کاش با شما بودم).
- اگر ميخواهيد در درجات عاليات بهشت با ما باشيد پس به سبب حزن و اندوه ما محزون و غمگين باشيد و به خاطر شادي ما، شاد باشيد. دوستدار ما باشيد که اگر کسي دوستدار سنگي باشد حق تعالي در روز قيامت او را با آن سنگ محشور ميگرداند.
کدخبرنگار:212006