عقیق:از آثار و ارزشهای با فضیلت قناعت، آن است که قناعتکاری در زندگی، شکر و سپاسگزاری و امتنان در برابر نعمتهای الهی است، انسان قانع و قناعت پیشه، همیشه در برابر نعمات و مواهب و احسانهای مقدّر پروردگار که به او می رسد، شاکر و سپاسگزار و متواضع است و هیچ گاه نسبت به آنها ناسپاسی و کفران و طغیان نمی کند. همانگونه که امام شاکرین، ولیّ خدا حضرت علی علیه السّلام در کلام شریف خود فرمودند:

«اَشکَرُ النّاسِ اَقنَعَهُم؛ شاکرترین مردم، قانع ترین و قناعتکارترین مردم هستند.»۱
پس شکر و سپاسگزاری حقیقی، زمانی است که انسان نعمت های الهی را درست بشناسد و قدر آنها را بداند و به بهترین نوع مصرف، از آنها استفاده کند. بنابراین، انسان قانع با ساده زیستی و راضی شدن و قناع  حق پروردگار را، که همان شکرگزاری است ادا می کند و شکر نعمت و نیز منعم که واجب است با قناعت کردن بجا می آورد و از این رو، انسان های قانع شاکرین واقعی هستند و قناعتکاری هم بهترین شکرگزاری در برابر مواهب الهی است و لذا هر کسی بخواهد مقام شکرگزاری و تواضع و نیز نعمتهای بیشتری بدست آورد، باید مسیر قناعت را طی کند چنان که پروردگار منان در قرآن مجید می فرماید:
«لَئِن شَکَرتُم لِازیدَنَّکُم»۲؛ اگر شکر نعمتها را درست ادا کنیم خداوند نعمت ها را بیشتر و افزون تر می کند.

پی نوشت ها:
۱. میزان الحکمة، ج۵، ص۱۴۸، واژه شکر.
۲. سوره ابراهیم، آیه ۷.
۳. قناعت از دیدگاه امیرالمؤمنین علی علیه السّلام، ص۳۸-۳۹.

منبع:افکار

211008