عقیق:حجت الاسلام سيد عادل عليزاده، عضو جامعه روحانيت شيراز، در آستانه فرا رسیدن "روز خانواده"، در شيراز با تاکید بر ضرورت توجه خانواده ها به تربیت فرزندان و سبک زندگی دینی، بيان كرد: تسبیحات حضرت زهرا(س) از آثار و برکات بسیارى برخوردار است که از جمله‏ آنها نجات یافتن از شقاوت و بدبختى است.

وي ادامه داد: هر انسانى به تناسب بینش و نگرشى که به جهان هستى و وجود پرآشوب خود دارد، به دنبال خوشبختى است و به عبارتى دیگر یکى از مهمترین مسائلى است که همه‏ انسانها را آگاه یا ناآگاه به خود مشغول داشته است، به طورى که کارهاى زندگى و برنامه‏ هایشان را در جهت وصول به آن پى‏ ریزى مى‏ کنند، مسئله‏ ى رسیدن به سعادت و گریز از شقاوت است.

عضو جامعه روحانيت شيراز خاطر نشان كرد: شایسته است والدین، تسبیحات حضرت زهرا (س) را همانند نماز به فرزندانشان تعلیم دهند تا مشمول سعادت دنیوی و اخروی شوند.

وي با بیان این که هر کس تسبیحات حضرت فاطمه(س) را بجا آورد و پس از آن استغفار کند، مورد مغفرت قرار مى ‏گیرد، افزود: تسبیحات حضرت زهرا(س) صد ذکر است، ولی در میزان سنجش اعمال، هزار ذکر محسوب می‌گردد و شیطان را دور کرده و خدای تعالی را راضی می‌کند.

حجت الاسلام عليزاده اظهار کرد: هر کس ذکر خداى عزوجل را بسیار به جا آورد، خداوند او را دوست دارد و هر کس ذکر خدا را بسیار کند، براى او دو برات(منشور آزادى) نوشته می‌شود یکى نجات از آتش جهنم و دیگرى نجات از نفاق و دورویى. لذا تسبیحات صدیقه‏ طاهره(س) اگر با شرائطش انجام پذیرد، موجب سعادت در دنیا و آخرت می‌شود.

وي افزود: انسان با گفتن «الله اکبر» به نهایت عجز خود اعتراف می‌کند و به ناتوانی‌اش به درگاه الهی بارها اقرار می‌کند. با گفتن «الحمدالله» که از افضل اذکار تسبیح است،‌ وارد مرحله بعدی می‌شود و زمانی‌که بنده ذكر «سبحان الله» را می‌گوید، همه فرشتگان بر او درود می‌فرستند.

عضو جامعه روحانیت شیراز خاطرنشان کرد: یکی از شرایطی که در این تسبیح باید رعایت شود، این است که بعداز نماز بلافاصله خوانده شود؛ ‌یعنی وقتی نماز به پایان رسید، نمازگزار قبل از این‌که تغییر وضع دهد و به عبارتی از حالت تشهد و سلام در نماز خارج شود، تسبیح را شروع کند و از آنچه در سرّ عدد، مستور است می‌توان فهمید که بلافاصله بودن تسبیح بعد از نماز دارای آثاری است.

وي در پایان گفت: ممکن است نفس تسبیح بعد از نماز، نشانه ای از نشاط در عبادت باشد،‌ اما متاسفانه بسیار دیده می‌شود که به هنگام تسبیح، اذکار را چنان سریع و بی‌توجه می‌گویند که شاید بیان‌گر این واقعیت باشد که تسبیح را بر اثر عادت یا تاثیر محیط می‌گویند، نه از روی نشاط.