نواي شورانگيز كميل، از نرده‌هاي سبزرنگ صحن نبوي اوج مي‌گيرد و بالا مي‌رود، اشك‌ها سرازير است و چشم‌هاي غريبه، خيره اين نظم و آرامش و عاطفه.
عقیق:حجاج ايراني خاطره نشستن مقابل درب سيزدهم بقيع را هيچ‌گاه فراموش نمي‌كنند؛ جايي كه هزاران ايراني، منظم و به‌هم پيوسته مي‌نشينند تا قرآن خوانده شود و پس از آن حاج حميدرضا رمضان‌پور، مناجات خود را آغاز كند.
هوا نه گرم است و نه سرد و نسيم ملايمي مي‌وزد؛ دماي هوا در حدود سي درجه سانتي‌گراد است. انبوه جمعيت سراسر بين‌الحرمين نشسته‌اند و ماموران سعودي هم مثل هميشه در اطراف مستقر و نظاره‌گرند.
پيش از اين‌ها، حاج مهدي قربانعلي اعلام برنامه مي‌كند و از توفيق تشرف به بين‌الحرمين مي‌گويد و آغاز مراسم را نويد مي‌دهد؛ همين‌ها به عربي هم تكرار مي‌شود، البته فشرده‌تر و كوتاه‌تر. بچه‌هاي صوت و تصوير، تنها آدم‌هايي‌اند در صحنه بين‌الحرمين جابه‌جا مي‌شوند.
ساعت ۲۱ و ۴۵ دقيقه را نشان مي‌دهد كه حاج غلام‌رضا غلامرضازاده، با همان لهجه عربي‌اش، خواندن دعاي كميل بن زياد نخعي را آغاز مي‌كند و پيوسته قرائت آنرا ادامه مي‌دهد تا ۳۰ دقيق بعد. گاهي «يا غياث المستغيثين»هاي جمعيت به آسمان مي‌رود و زماني «يارب يارب يارب» هايشان. نوبت به حاج سيدعلي سادات‌رضوي آخرين مداح سومين دعاي كميل مدينه مي‌رسد كه فراغ‌نامه‌اي را درباب مدينه مي‌خواند: خداحافظ‌اي گنبدسبزپوش/كه هم گل‌فشاني و هم گل فروش... او از حاجيان مي‌خواهد كه دست‌ها را بالا بياورند و العفو بگويند، تا جانشين نماينده ولي‌فقيه برايشان دعا كند.
حجت‌الاسلام‌والمسلمين سيدمحمدحسن ابوترابي‌فرد هم با يا الله و يا رحمان دعايش را آغاز مي‌كند و آنرا با وحدت مسلمانان، پيروزي آنان بر كفار، سلامتي رهبر انقلاب به پيش مي‌برد و در برآورده‌شدن حاجات به پايان مي‌رسد.
بار ديگر بلندگو‌ها روشن مي‌شود و پايان برنامه را اعلام مي‌كند؛ جمعيت دسته‌دسته متفرق مي‌شوند. حالا فقط اهالي سيما و صدا مانده‌اند تا وسايلي را كه در كمتر از يك ساعت نصب كرده‌اند تا حاجيان به فيض كميل برسند، آن‌ها را سي دقيقه جمع‌آوري كنند و همه‌چيز در مقابل بقيع به روال پنج‌شنبه‌هاي خاموش آن، باز گردد.