اسمش در تقویم روز نیایش است، اما همه ما به عرفه می‌شناسیمش، از اول ذی‌الحجه حال و هوایش توی دل همه هست.
عقیق: آنهایی که سعادت بیشتری دارند کنار خانه خدا هستند، کنار خانه مشکی‌اش، دارند با لباس‌های سفید می چرخند و احرام می‌کنند و تا بعدش بروند بین صفا و مروه بدوند و به شیطان سنگ بزنند و بعد فردا صبح گوسفند قربانی کنند.
بعضی‌ها نهم ذی‌الحجه حرم علی ابن موسی الرضا(ع) هستند، بعضی‌ها پیش حضرت معصومه (س) و بعضی‌ها رفته‌اند شاهچراغ.
آنهایی هم که راهشان دور است می‌روند امام‌زاده‌ها و بقعه‌های نزدیک شهر خود، اما ایران یک جایی دارد که از همه جا بیشتر رو به امام حسین (ع) است.
نزدیک‌ترین جا به کربلا، نقطه صفر مرزی در خسروی.
هر سال چند هزار نفر می‌آیند از همه جای کرمانشاه، از همه جای ایران، با ماشین و اتوبوس و پیاده.
می‌آیند و نهم ذی‌الحجه رو به حرم امام حسین (ع) سجاده پهن می‌کنند و دست بالا می‌برند و همان دعایی را می‌خوانند که امام حسین (ع) خودش گفته و همیشه می‌خوانده.
می‌گویند خواندن دعای عرفه در نهم ذی الحجه خیلی ثواب دارد، آنقدر که اگر کسی دعایش در شب قدر مستجاب نشد در روز عرفه می شود، اگر کسی گناهش شب قدر بخشیده نشد در روز عرفه می شود، می گویند عرفه روز بخشش گناهان است.
مراسمش همیشه در قصرشیرین ما و در مرز خسروی باشکوهتر است، هزاران نفر از همه ایران کنار هم روی زمین سجاده می اندازند و نماز ظهر را که خواندند تسبیحی بین انگشتان می پیچند و دست ها را بالا می برند و دعای عرفه را در دل تکرار می‌کنند.
بین دعا گریه می کنند، هزار حاجت از خدا می خواهند همه آنچه که از عرفه سال قبل تا امسال در دلشان مانده.
از دعا برای شفای مریض‌های گوشه خانه و بیمارستان گرفته، تا دعا برای زندانی‌های بی‌گناه، دعا برای رفع گرفتاری و قضای حاجات و باز شدن رزق و روزی و آخر هم همه با هم برای آمدن او دعا می‌کنند که بیاید و عدالتی که وعده داده را اجرا کند.
عرفه روز نیایش است، روز بخشیدن گناهان، روزی که چند قدمی به امام حسین (ع) نزدیک می‌شویم و خدا را به او قسم می دهیم که نگاه از ما برندارد.
فردای عرفه هم به یاد گوسفند قربانی ابراهیم و اسماعیل همه خودخواه هامان را سر می‌بریم و در راه خدا قربانی‌اش می‌کنیم.
شاید عرفه سال دیگر نباشیم، کسی چه می داند، امسال با همه وجود عرفه بگیریم و دعا بخوانیم و از خدا بخواهیم همیشه نگاهمان کند.