عقیق: این عکاس دربارهی یکی از این عکسها که بعد از عملیات مرصاد و در اردوگاه شهید باکری گرفته شده، در گفتگویی، گفت: رهبر انقلاب در سالهای جنگ در جبهه حضور پیدا میکردند و در آن روزها هم پس از دیدار از منطقهی غرب به جنوب آمده بودند. آقا از قبل با دیدن مجموعهای از عکسهایم مرا میشناختند. وقتی با دوربینم روبهروی ایشان قرار گرفتم، لبخند زدند و من از تبسم ایشان عکس گرفتم.او ادامه داد: من عکسهای زیادی از رهبر انقلاب در زمان حضورشان در جبهه گرفتهام و این عکس یک نمونه از این مجموعه است. پروین قدس دربارهی حضورش در جبهه و عکاسی از اتفاقات جنگ، گفت: من از دوران جوانی به کارهای هنری مانند عکاسی و نقاشی علاقهمند بودم. وقتی جنگ تحمیلی شروع شد، مثل بقیهی رزمندهها برای دفاع عازم جبهه شدم، اما از همان زمان، دوربینم را هم همراه خودم بردم تا از اتفاقات جنگ عکس بگیرم. این عکس گرفتنها از نوروز سال ۶۰ شروع شد و تا سال ۶۷ ادامه داشت. من در عملیاتهای مختلفی در کنار رزمندگان به نوشتن خاطرات، کشیدن نقاشی و گرفتن عکس مشغول بودم.پروین قدساین عکاس ادامه داد: بچههایی که به جنگ میآمدند، دل بزرگی داشتند، باورهایشان هم بزرگ بود و من دوست داشتم، زندگی آنها را در قاب تصویر ثبت کنم. همیشه هم حرص میخوردم که چرا امکانات خوبی در آن زمان نداشتم که بتوانم زندگی آنها را بهخوبی و آنطور که میخواهم ثبت کنم. در آن زمان، نبودن امکانات یکی از مشکلات عکاسان جنگ بود، چون تحریم بودیم و دسترسی به نگاتیو هم کم بود، از حقوق یا پول توجیبی خودمان برای خریدن قلم، رنگ و نگاتیو استفاده میکردیم. او به حضورش در عملیاتهای مختلف و عکاسی از جنگ اشاره و اظهار کرد: من از عملیاتهای مختلفی مانند شکست حصر آبادان، عملیاتهای جزیرهی مجنون، عملیات خیبر، کربلای ۴ و ۵ شلمچه و بیتالمقدس و همچنین عملیات مرصاد عکاسی کردهام. تقریبا تا آخر جنگ در جبهه حضور داشتم و فقط چندبار که بهدلیل مجروح شدن از جبهه دور بودم، نتوانستم عکس بگیرم. حدود ۲۰۰۰ فایل نگاتیو عکس از زمان جنگ دارم. پس از جنگ هم از تفحص و تشییع شهدا عکس میگرفتم. پروین قدس در بخش دیگری از سخنانش بر لزوم نگهداری از عکسهای جنگ تأکید و اظهار کرد: متأسفانه از زمان پایان جنگ تا تأسیس انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس، وقفه زیادی بهوجود آمد و خیلی از عکسها از آن دوره هستند که شناسایی، جمعآوری و بهنمایش گذاشته نشدهاند. کسانی که در انجمن هستند، بچههای زخمخورده مناطق جنگزده هستند و احیای عکسهای انقلاب و دفاع مقدس را آغاز کردهاند، ولی چون این اتفاق خیلی دیر افتاده است، انجمن با هجمهی بزرگی روبهرو شده و شبانهروز در حال احیا و اصلاح اطلاعات عکسها، شناسنامه آنها و رزومه عکاسهایشان است. او افزود: ما باید برای ۱۰۰ سال بعد و نسلهای آینده، جواب داشته باشیم. هشت سال کشور ما مورد حمله قرار گرفت و جوانهایی پا به جهاد گذاشتند که عکسهای حضور آنها در جنگ در آرشیو عکاسان خاک میخورد. ما حرفها و خاطراتی در سینه داریم که احساس میکنیم باید بیان شود. باید شناسایی و شناسنامه کردن نگاتیوها و عکسهای آن دوره همچنان ادامه پیدا کند و به سرانجام برسد تا بتوانیم از آنها بهعنوان سندی برای نسلهای آینده نگهداری کنیم. این عکاس همچنین به شرایط سخت عکاسی در جنگ اشاره کرد و گفت: عکاسی جنگ، عکاسی از یک شرایط بحرانی است. یک عکاس باید وقتی رزمنده پشت خاکریز پناه میگیرد، بلند شود و از او عکس بگیرد. عکاسی از اتفاقات جنگ مثل عکاسی از طبیعت نیست که نور و هوا و سهپایه را بتوان تنظیم کرد و عکس خوب گرفت. علاوه بر شرایط فنی، احساسات و عواطف از شهادت دوستان هم به عکاس فشار میآورد و کار را برای او سخت میکند. همهی اینها بر روحیهی عکاس و نحوهی عکس گرفتن او تأثیر میگذارد. پروین قدس به یکی دیگر از عکسهایش از رزمندهها در ارتفاعات غرب کشور اشاره کرد و گفت: این عکس اسفندماه سال ۱۳۶۶ در ارتفاعات ماووت و در جریان عملیات بیتالمقدس ۲ گرفته شد؛ ما از صبح درگیر جنگ بودیم که بتوانیم پیکر دوستان شهیدمان را که بین ما و عراقیها مانده بود، به عقب برگردانیم. در لحظهای که یکی از بچهها با دیدن دوست شهیدش او را بوسید، از این لحظه عکس گرفتم. «بهزاد پروین قدس» متولد سال ۱۳۴۳ در تبریز است. نقاشی میکند، مینویسد، فیلم میسازد و البته عکاسی در کارهایش جایگاه ویژهای دارد. روزهای جنگ را با لشکر ۳۱ عاشورا گذراند و از عملیاتهای مختلف عکاسی کرد. او بارها در نمایشگاههای انفرادی و گروهی داخلی و خارجی شرکت کرده و در مسابقات مختلف نیز علاوه بر نمایش عکسهایش به عنوانهایی دست یافته است. منبع:فرهنگ