جَنَّتُ عَدْنٍ یدْخُلُونَهَا وَمَن صَلَحَ مِنْ
ءَابَآئِهِمْ وَأَزْوَ جِهِمْ وَ ذُرِّیتِهِمْ وَالْمَلَئِکةُ یدْخُلُونَ عَلَیهِم
مِّن کلِّ بَابٍ
(سرای آخرت) باغ‌های جاودانی که آنان و هر کس از پدران و
همسران و فرزندانشان که صالح بوده‌اند بدان داخل می‌شوند و فرشتگان از هر دری
(برای تبریک و تهنیت) بر آنان وارد می‌شوند.
از میان 127 مرتبه‌ای که «جنّات» و «جنّت» در قرآن آمده،
تنها 11 مورد از آن تعبیر «جنّات عدن» دارد که طبق حدیثی از درّالمنثور، به معنای
بهشت مخصوص است. (تفسیر فرقان)
رسول اکرم‌صلی الله علیه وآله فرمودند: هر کس می‌خواهد
زندگی و مرگش همچون زندگی و مرگ من باشد و به «جنّات عدن» که بهشت من است وارد
شود، باید علی‌ابن‌ابیطالب‌علیهما السلام و ذریّه‌ی او را، رهبر و امام خود قرار
دهد که آنها در علم و فهم، برترین انسان‌ها و هادی مردم به سوی هدایت‌اند.(تفسیر
نورالثقلین)
بارها در قرآن آمده است که افراد صالحِ یک خانواده، در
بهشت نیز در کنار هم خواهند بود و از مصاحبت یکدیگر لذت خواهند برد. البتّه ذکر
عنوان بعضی از افراد خانواده مثل پدر، همسر و فرزند در آیه شریفه فوق دلالت بر
خصوصیّتی ندارد و شامل همه افراد صالح خانواده، اعم از افراد مذکور و مادران، خواهران
و برادران نیز می‌شود. در ضمن شاید علت عدم ذکر نام مادر آن باشد که مادر، همسر
پدر است و مشمول «ازواج» می‌گردد، همان گونه که خواهر و برادر، ذریّه پدر، و عمو و
عمّه از ذُراری آباء شمرده می‌شوند.
آنچه از آیات الهی به دست می‌آید این است که فرشتگان، در
همه احوال در دنیا و آخرت (برزخ و قیامت) با انسان ارتباط دارند، گاهی بر او درود
و صلوات می‌فرستند، «یصلی علیکم و ملائکته»( احزاب، 43) گاهی برای او استغفار و
طلب بخشش می‌کنند، «و یستغفرون للذین آمنوا»( غافر، 7) و زمانی هم برای او دست به
دعا برمی‌دارند، «ربّنا وادخلهم جنّات عدن»( غافر، 8) در هنگام مرگ و شروع عالم
برزخ نیز با شعار و تلقین «الاتخافوا و لاتحزنوا»( فصّلت، 30) و با جمله «سلام
علیکم» جان آنها را می‌گیرند. «الّذین تتوفّاهم الملائکة طیّبین یقولون سلام
علیکم»( نحل، 32) و در آخرت نیز از هر سو بر آنان سلام می‌کنند.
برای بهشت هشت درب ذکر شده که با تعداد اوصافی که برای
اولوا الالباب در آیات اخیر شمرده شده مطابقت دارد. گویا هر کدام از این صفت‌های
هشت‌گانه، دری از درهای بهشت و راهی بسوی سعادت ابدی را به سوی انسان باز می‌کند.
هر پدر و فرزند، هر زن و شوهر و هر آباء و ذریّه‌ای در
بهشت به یکدیگر ملحق نمی‌شوند و در کنار هم قرار نمی‌گیرند، زیرا در روز قیامت،
انساب و اسباب، کارساز نیستند. «فلا انساب بینهم»( مؤمنون، 101) و آن روز هر کس در
گرو اعمال خویش است، «کلّ نفس بما کسبت رهینه»( مدّثر، 38) و جز سعی و تلاش، چیز
دیگری مؤثر نیست، «لیس للانسان الاّ ما سعی»( نجم، 39) بنابراین ورود بعضی از
بستگان بر بعضی دیگر، تنها به خاطر لیاقت و صلاحیّت فردی خود آنهاست. مشابه این
آیه را می‌توان در سوره‌های غافر، آیه 7 وطور آیه 21 نیز مشاهده کرد.
* شرط ورود به بهشت، صالح بودن است. «و من صلح»
* خانواده بهشتی، خانواده‌ای است که بین اعضای آن
همبستگی و صمیمیت در مسیر حق باشد. «صَلَح من ابائهم»
* توجه به عواطف در اسلام یک اصل است. برای انسان زندگی
در بهترین مکانها ولی بدور از خانواده، صفایی ندارد.«یدخلونها ومن صلح من آبائهم»
منبع:افسران
211008