عقیق:حفظ و تقویت پیوند قلبی با امام عصر(عج) و تجدید دایمی عهد و پیمان با آن حضرت یکی از وظایف مهمی است که هر شیعه منتظر در عصر غیبت بر عهده دارد.

امام محمد باقر(ع) در تفسیر کلام خدای تعالی «یا أیها الذین آمنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقوالله لعلکم تفلحون» می‌فرماید: «بر انجام واجبات صبر کنید و در مقابل دشمنانتان پایداری کنید و پیوند خود را با امام منتظرتان مستحکم کنید».

حداقل کاری که ما برای حفظ و تقویت پیوند قلبی خود با امام زمانمان می‌توانیم انجام دهیم، خواندن دعای عهد است. دعایی که زمزمه آن در آغاز هر صبح‌گاه ما را از حال غفلت و بی‌خبری خارج می‌سازد و یادآوری می‌کند که ما عهد و عقد و پیمانی از مولای خود بر گردن داریم که تا از عهده وفای به آنها برنیاییم نمی‌توانیم از خدا بخواهیم که ما را از جمله انصار و اعوان آن حضرت قرار دهد.

گروه ادعیه مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم درباره شأن دعای عهد می‌نویسد: در منزلت این دعا نیز از امام صادق(ع) در ابتدای دعای عهد نقل شده است که «هر کس چهل روز این دعا را بخواند از یاوران حضرت قائم(عج) خواهد بود و اگر پیش از ظهور آن حضرت بمیرد، خدای تعالی او را زنده خواهد کرد تا در رکاب آن جناب جهاد کند و به شماره هر کلمه از آن هزار حسنه برایش نوشته می‌شود و هزار کار بد از او محو می‌‌شود».

*سیر کلی دعا

این دعا مشتمل بر درود خاص از طرف دعا کننده و نیز از سوی تمامی مردان و زنان مؤمن- در شرق و غرب جهان و خشکی و دریا، و از پدر و مادر و فرزند - به پیشگاه حضرت ولی‌عصر(عج) است، سپس عهد و پیمان و بیعت با آن حضرت را تجدید می‏‌کند و پایداری بر این پیمان را تا روز قیامت اظهار می‌‏دارد.

آنگاه از خداوند درخواست می‏‌کند که اگر مرگش فرا برسد، در حالی که امام زمان‏ ظهور نکرده باشد؛ پس از ظهور او را از قبر بیرون آورد و به یاری آن حضرت سعادتمند کند. دعا برای تعجیل ظهور و فرج و برپایی حکومت حقه و سامان یافتن جهان و زنده شدن حقایق دین و اهل ایمان پایان بخش این دعای شریف است.

*خداشناسی و اعتراف به عظمت پروردگار

درجات اعمال و کارهاى ما به میزان معرفت ما بستگى دارد. هر چه معرفت ما بیشتر باشد کارهاى ما ارزشمندتر است. معرفت نسبت به خدا، پیامبران، ائمه، هستى، اصول و فروع دین بر منتظران امری لازم است، بنابراین نخستین مسیری را که این دعا برای زندگی مهدوی رقم می‌زند، خداشناسی است، زیرا شروع این دعا با ذکر الله و اوصاف خداست. کسی که می‌خواهد امام زمانش را بشناسد، اول باید خدا را بشناسد. در دوران غیبت نیز سفارش شده که این دعا خوانده شود:

«خدایا خودت را به من بشناسان که اگر تو را نشناسم پیامبرت را نمی‌شناسم و اگر پیامبر را نشناسم حجتت را نمی‌شناسم و اگر حجت خدا را نشناسم از دین گمراه می‌شوم».

*16 صفت خداوند در دعای عهد

در ابتدای دعای عهد شانزده وصف از اوصاف خدا بیان ‌می‌شود: پروردگار نور عظیم، پروردگار کرسی بلند، پروردگار دریای جوشان، پروردگار سایه و آفتاب داغ، فرو فرستنده تورات و انجیل و زبور و قرآن عظیم، پروردگار فرشتگان مقرب و پیامبران خدا، و...؛ اینها از جمله اوصافی است که برای خداوند در این دعا آمده است و در این بخش ،پروردگار متعال با هفت صفت خاص یاد شده که جلوه‌ای خاص از خداشناسی به حساب می‌آید.

«اَللّـهُمَّ رَبَّ النُّورِ الْعَظیمِ»؛ ای خدایی که پروردگار نور با عظمت هستی

در میان اسماء حسنى کلمه «الله» مستجمع جمیع صفات کمال است یعنى همه چیز در اوست مثل شیر مادر که همه ویتامین‌هایى که نوزاد احتیاج دارد مثل قند و چربى و آب و فسفر، در آن یافت می‌شود و یک غذاى کامل است. کلمه رب به معناى مالک و پرورش دهنده است یعنی الله هم صاحب است و هم پرورش مى‏‌دهد.

مراد از «نور» می‌تواند نور حضرت خاتم الانبیاء(ص) باشد، زیرا روایات ذیل آیه نور، حضرت را مصداق نور معرفی می‌کند و بزرگ‌تر از آن حضرت در جمیع خلایق اولین و آخرین نیست، همچنین ممکن است مراد از نور، عرش باشد.

«وَ رَبَّ الْکُرْسِی الرَّفیعِ»؛ ای پروردگار کرسی بلند مرتبه

کرسی کنایه از قدرت، سلطه، تدبیر، هدایت و اداره‏ کامل جهان است. در زبان فارسى هم، بر تخت نشاندن یا بر تخت نشستن، یعنى بر اوضاع مسلّط شدن و قدرت و حکومت را به دست گرفتن است. روایات درباره کرسی مختلف است و همان طور که امام صادق(ع) در حدیثی بیان فرموده‌اند این مسأله از علومی است که به جز خدا کسی اندازه‌اش را نمی‏‌داند.

ایشان در حدیث دیگری از قول پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: «کرسی نام جهانی بس وسیع است تا آنجا که آسمان‏‌ها و زمین نسبت به آن چون حلقه انگشتری است».

«وَرَبَّ الْبَحْرِ الْمَسْجُورِ»؛ ای پروردگار دریای پُر از شعله

منظور از این دریا، یا دریاهایى است که در آستانه قیامت برافروخته مى‏شوند و یا مراد ،مواد مذاب و جوشان قعر زمین است که همچون دریایى از آتش هر چند گاه یکبار از دهانه آتشفشان‏‌ها فوران مى‏‌کند.

خلاصه آنکه قرآن نازل و قرآن صائد(دعا) توجه انسان را از دیدنى‏‌ها، به نادیدنى‏‌ها سوق مى‏‌دهد و به مسائلی توجه داده است که در ابتدا شاید باور کردنش سخت باشد، اما برای خداوند متعال این مسائل آسان و ممکن است و او بر هر امری تواناست، لذا چنانچه او اراده فرماید کسی دوباره زنده شود، به آسانی زنده و به این دنیا باز می‌گردد و رجعت می‌کند.

منبع:فارس

211008