عقیق:ما مِن مُؤمِنٍ یَمرَضُ مَرَضاً یُحرِضُهُ المَرَضُ إلاّ غُفِرَ لَهُ؛ هیچ مؤمنى به بیمارى اى جانکاه مبتلا نمى شود، مگر آن که گناهش بخشوده مى گردد، و نیز بیان میدارند: انسان مؤمن، چون بیمارى به وى برسد و خداوند، او را عافیت دهد، این بیمارى کفّاره گناهان گذشته او و مایه اندرز براى آینده اوست و در جایی دیگر می فرمایند: بنده چون بیمار شود، خداوند به فرشتگان خویش چنین وحى کند: اى فرشتگانم؛ من بنده ام را به بندى از بندهاى خویش گرفتار ساخته ام. اینک اگر جانش را بستانم، او را مى آمرزم و اگر او را عافیت بخشم، در حالى از بستر بر مى خیزد که هیچ گناهى ندارد.
همچنین پیامبر (خدا صلى الله علیه و آله) در باب حال و روز فرد بیمار به امیر المومنین علی (علیه السلام) بیان میدارند: یا عَلِیُّ ، أنینُ المُؤمِنِ تَسبیحٌ ، وصِیاحُهُ تَهلیلٌ ، ونَومُهُ عَلَى الفِراشِ عِبادَةٌ ، وتَقَلُّبُهُ مِن جَنبٍ إلى جَنبٍ جِهادٌ فی سَبیلِ اللّه ِ، فَإِن عوفِیَ مَشى فِی النّاسِ وما عَلَیهِ مِن ذَنبٍ؛ اى على! ناله مؤمن [در هنگام بیمارى] «سبحان اللّه » گفتن است، فریادش «لااله الااللّه » گفتن، خفتنش بر بستر، عبادت است و از پهلو به پهلو چرخیدنش، جهاد در راه خداست؛ و اگر بهبود یابد، در حالى در میان مردم راه مى رود که هیچ گناهى بر او نیست.

علاوه بر این از حضرت محمد (صلى الله علیه و آله) روایت شده است که ایشان فرموده اند: گاه بنده بیمار مى گردد. پس دلش نازک مى شود و برخى از گناهانى را که از او سر زده است به یاد مى آورد و قطره اشکى، هر چند کوچک، از دیدگانش سرازیر مى شود و آن گاه، خداوند عز و جل او را از گناهانش پاک مى سازد. پس اگر او را از این بستر بیمارى برخیزانَد، او را پاک شده [از گناه] بر مى خیزانَد، و اگر جانش را بستاند، پاکیزه شده [از گناه] مى ستاند.

پی نوشت ها:
1- دیلمی همدانی. الفردوس، ج 4: 27.
2-سجستانی أزدی. سنن أبی داوود، ج 3 : 182.
3- الحاکم نیسابوری. المستدرک على الصحیحین، ج4: 348.
4- شیخ صدوق. من لایحضره الفقیه، ج4: 364.
6- محمّدى رى شهرى. دانشنامه احادیث پزشکی، ج1: 141، 143.

 منبع:قدس

211008