عقیق:مفضل بن عمر گوید: خدمت ابوالحسن موسی بن جعفر علیه‌‏السلام رسیدم، مشاهده نمودم که پسرش (علی بن موسی‌الرضا علیه‏‌السلام) در آغوشش می‏‌باشد و او را می‏‌بوسد و بر شانه‏‌اش می‏‌گذارد و او را در آغوش می‏‌فشارد و می‏‌فرماید: پدرم فدایت! چه رایحه‏‌ی دل انگیز و خوی پاک و برتری آشکاری داری! گفتم: فدایت شوم، مهر این کودک آن چنان در دلم جای گرفت که جز مهر شما محبت کسی بدان حد به دلم راه نیافته است.
فرمود: ای مفضل، منزلت او نسبت به من مانند منزلت من نسبت به پدرماست، خاندانی که برخی از ایشان از برخی دیگرند و البته خدا بسیار شنوای داناست.
گفتم: آیا او بعد از شما امام و صاحب این امر خواهد بود؟ فرمود: آری، کسی که او را پیروی نماید هدایت یابد و کسی که نافرمانیش کند کافر می‏‌شود.

متن حدیث:

عن المفضل بن عمر قال: دخلت علی أبی الحسن موسی بن جعفر علیه‏السلام و علی ابنه علیه‏السلام فی حجره و هو یقبله و یمص لسانه. و یضعه علی عاتقه و یضمه الیه و یقول: بأبی أنت ما أطیب ریحک و أطهر خلقک و أبین فضلک»! قلت: جعلت فداک لقد وقع فی قلبی لهذا الغلام من المودة ما لم یقع لأحد الا لک. فقال لی: «یا مفضل هو منی بمنزلتی من أبی علیه السلام ذریة بعضها من بعض و ا لله سمیع علیم. قال: قلت: هو صاحب هذا الأمر من بعدک؟ قال: نعم، من أطاعه رشد و من عصاه کفر.

پی نوشت:

«بحارالانوار، جلد 21، صفحه 49»

 منبع:مشرق

211008