در یکی از مباحثات ایشان با عمران صائبی، دانشمند معروف
بحث به جای حساسی رسیده بود که ناگاه حضرت رضا(ع) از جای برخاستند و به مامون
فرمودند: "وقت نماز است." عمران گفت: قلبم نرم و آماده شده پاسخ مرا قطع
نکن. حضرت(ع) فرمودند: "نماز می خوانم و باز می
گردم."
از ایشان نقل شده: موقع اشتغال به کسب و کار و تجارت، هر
گاه نماز فرا رسید مراقب باش کسب و کار و تجارت تو را مشغول به خود نکند و از ادای
نماز در اول وقت باز نمانی. همانا خداوند تبارک و تعالی گروهی که وقت نماز را
رعایت می کنند توصیف نموده و مورد ستایش قرار داده است در این آیه شریفه که می
فرماید: "رِجَالٌ لَّا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَن ذِکْرِ
اللَّهِ" (نور، 37) پاک مردانی هستند که هیچ گاه کار و کسب و تجارت، آنها را
از یاد خدا غافل نمی سازد. این گروه کسانی هستند که هر گاه وقت نماز می رسد کار و
تجارت خود را رها کرده برای اقامه فریضه نماز گام برمی دارند و حرکت می کنند،
البته پاداش این گروه از کسانی که به کاری مشغول نیستند و در اول وقت به نماز حاضر
می شوند، بیشتر است.
ابراهیم بن موسی القزار می گوید: امام رضا (ع)
برای استقبال از بعضی از طالبان خارج شدند در حالی که من
و عده ای از یاران همراه ایشان بودیم. وقت نماز فرا رسید. قصری در آن حوالی بود.
امام (ع) با یاران به سوی آن رفتند و در کنار
سنگ بزرگی ایستادند. سپس به من فرمودند: اذان بگو.
عرض کردم: منتظر رسیدن و ملحق شدن بعضی از یاران هستیم
که بیایند.
حضرت (ع) فرمودند: "خدا تو را بیامرزد نماز را از
اول وقت بدون عذر به تاخیر نینداز بر تو باد خواندن نماز در اول وقت."
راوی گفت: پس اذان گفتیم و نماز خواندیم.
پی نوشت ها:
1- میزان الحکمه، ج 1
2- بحارالانوار، ج 83
منبع:قدس
211008