عقیق:هر چند ابعاد زیادی از پوشش متأثر از شرایط اقلیمی و محیطی و سلایق گروهی است، اما روح حاکم بر آن همان باورها و ارزش‌ها است. بخشی از اهمیت تأثیر پذیری  نوع پوشش از باورها را از کتاب «سبک زندگی اسلامی ایرانی» احمد حسین شریفی می‌خوانیم:

روح حاکم بر نوع پوشش را می‌توان در باورها و ارزش‌ها جستجو کرد. شاید به همین دلیل اشت که در دستورات دینی تشبه ظاهری به کفار و دشمنان دین نهی قرار گرفته است. همشکلی، خواسته یا ناخواسته به همدلی می‌انجامد و همدلی به همزبانی و همزبانی به همفکری و همفکری به هم کیشی.

در برخی از مجامع روایی ما باب مستقلی درباره نهی از پوشیدن لباس شهرت وجود دارد. خدای متعال خوش ندارد که بندگانش لباس شهرت بر تن کنند.

پیامبر اکرم (ص) فرمود: مَن لبس ثوب شهرة فی الدنیا البسه الله مذلة فی الاخرة: کسی که در دنیا لباس شهرت بپوشد، خداوند در آخرت لباس ذلت را بر او می‌پوشاند.

امام حسین (ع) در این باره می‌فرمایند: مَن لبس ثوباً یشهره کساه الله یوم القیامة ثوبا من نار: کسی که لباس بپوشد که او را انگشت نما کند، خداوند در روز قیامت لباسی از آتش بر او می‌پوشاند.

در حدیثی دیگر از آن حضرت چنین نقل شده است که در این باره فرموده‌اند: من لبس مشهورا من الثیاب اعرض الله عنه یوم القیامة: کسی که لباس انگشت‌نما بپوشد، خداوند در روز قیامت از او روی می‌گرداند.

امام صادق (ع) فرمودند: ان الله یبغض اللباس: به درستی که خداوند از پوشیدن لباس شهرت خشمگین می‌شود.

کفی بالمرء خزیا ان یلبس ثوبا یشهره ، او یرکب دابة تشهره: برای خواری انسان همین بس که لباسی را بپوشد و یا مرکبی را سوار شود که او را انگشت نما کند.

امام صادق (ع) درباره رابطه ظاهر و باطن و سبک زندگی افراد و باورهای دینی شان می‌فرماید: آلودگی ظاهر معلول آلودگی باطن است و کسی که درون خود را پاک کند، خداوند بیرون او را پاک می‌کند و کسی که در نهان پروار خدا را داشته باشد،‌خداوند در آشکار او را رسوا نمی‌کند اما کسی که در نهان به خدا خیانت کند، خدای متعال در آشکار او را رسوا و بی آبرو می‌کند.

بر این اساس اگر دیدیم سبک زندگی افراد یا گروه‌هایی علی رغم اعتقادات دینی و اظهار ایمان و دینداری، تناسبی با باورها و ارزش‌هایشان ندارد، این خود می‌تواند نشانه سطحی بودن یا جاهلانه بودن دین داری انها باشد. چنین افرادی در بزنگاه‌ها باطن خود را نشان می‌دهند.

امام حسین (ع) در حدیثی همین حقیقت را به زیبایی بیان می‌کند. آن حضرت می‌فرماید: بسیاری از مردمان بندگان دنیایند، دین همچون تکه‌ای گوشت در دهان آنها است. تا زمانی که به سود معیشت و دنیایشان باشد، آن را می‌چرخانند اما در هنگامه آزمایش‌های سخت، دین داران واقعی اندک‌اند.

یعنی عیار ایمان افراد به هنگام امتحان‌ها آشکار می‌شود.: به درستی که مردم بندگان دنیایند و دین همچون تکه‌ای گوشت بر روی زبانشان است... (مصباح الشریعه).