عقیق:کسی که به صراط مستقیم خاص نایل شود، موحد است و خوف و حزن او هم موحدانه و غم و حزن او را هم خدا می پسندد. با اینکه پیامبر گرامی اسلام از برجسته ترین مظاهر ولایت، بلکه مظهر کامل (فالله هو الولی)[سوره شوری، آیه 9] است و خدای سبحان فرمود: اولیای خدا غم وترسی ندارند، وجود مبارک پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) غم های فراوانی داشت لیکن نه برای خود بلکه برای صیانت صراط توحید. غم وحزن حضرت رسول(صلی الله علیه و آله و سلم) برای این بود که عده ای لب تشنه می میرند اما آب زندگانی را که آن حضرت به آن ها ارزانی داشته نمی نوشند.خداوند در چند مورد به پیغمبر فرمود: (فلاتذهب نفسک علیهم حسرات)[سوره فاطر، آیه 35] نفرمود این قدر غمگین مباش، فرمود این قدر در راه این ها خود را فانی نکن و این قدر دلسوزی نکن که جان ببازی (فلعلک باخع نفسک)[سوره کهف، آیه 6] گویا داری جان می بازی!پس پیامبر هم اهل حزن است، لیکن اندوه او موحدانه است، چون برای خود نیست، او چیزی را از دست نداده تا غمگین باشد، زیرا آن چه را انسان کامل دارد، از دست دادنی نیست و آن چه از دست رفتنی است، محبوب انسان کامل نخواهد بود.نبی گرامی اسلام از آن جهت که دارای ولایت بود، خوف و حزن مسائل مادی به سراغ او نمی رفت چون طمأنینه روح از بارزترین آثار ولایت است (ألا إن أولیاء الله لا خوف علیهم ولا هم یحزنون)[سوره یونس، آیه 62]. اولیای الهی برای خود خوف و اندوهی ندارند زیرا هم آینده آن ها تأمین است و هم در گذشته چیزی را از دست نداده اند.
پی نوشت:
سیره رسول اکرم(ص) در قرآن جلد 8 - صفحه 148
منبع:روضه