عقیق:حاجى هرگاه تصميم مى‌گيرد به حج مشرف شود، بر اساس توصيه امام صادق (ع)، شايسته است برادران دينى خود را از رفتنش آگاه سازد.
آن حضرت به نقل از رسول‌خدا (ص) فرمود:
«حَقٌّ عَلَي الْمُسْلِمِ إِذَا أَرَادَ سَفَراً أَنْ يُعْلِمَ إِخْوَانَهُ وَ حَقٌّ عَلَي إِخْوَانِهِ إِذَا قَدِمَ أَنْ يَأْتُوهُ»
«مسلمانى كه قصد مسافرت دارد، شايسته است برادران خويش را آگاه سازد، بر برادران او نيز لازم است هنگام بازگشت به ديدن وى بيايند.»
انجام اين دستورالعمل ثمرات و بركات فراوانى دارد، يكى از اين بركات، زدودن تيرگى‌ها و كدورت از دل انسان‌ها است.
افراد بشر به دليل اجتماعى بودن، در زندگى شخصى و اجتماعى خود گرفتار تضادها و مشكلاتى مى‌شوند كه در نتيجه رنجش و نارضايتى ديگران را به‌دنبال دارد، همسر، فرزندان، برادران و خواهران، همسايگان، همكاران، مردم كوچه و بازار و. . . .
اگر به يكى از اين كسان ظلمى روا داشته، غيبتى كرده، حقوقى از آنان پايمال نموده، روابط غيرصميمانه با آنان داشته، ناسزا و دشنامى به آن‌ها داده و. . . لازم است پيش از سفر به عنوان خداحافظى نزد آنان رفته، حلاليت بطلبد و به آن‌ها بگويد، من عازم سفر خانه خدا هستم و از آن‌جا كه در اين سفر ميهمان خداوندم و او از راز و درون من باخبر است، نمى‌خواهم با دل آلوده به كينه و كدورت در محضر او حضور يابم.
من در اين سفر براى شما دعا مى‌كنم، شما نيز اگر حقى به گردن من داريد، مرا حلال كنيد.
به يقين چنين برخوردى، عاطفه طرف مقابل را تحريك نموده، اشك از ديدگانش جارى مى‌شود و رضايت مى‌دهد و فضايى كاملاً معنوى و الهى را بر زندگى حاجى و ديگران حاكم مى‌سازد و پس از آن زمينه براى بهره‌گيرى هرچه بيشتر از حج فراهم مى‌شود، زيرا حاجى تصميم گرفته است تا در اين سفر، قلب خود را لبريز از محبت خدا كند. اگر بخشى از قلب را كدورت و كينه نسبت به مردم پر كرده باشد، تنها بخش خالى آن ظرفيت خواهد داشت و اگر آن ظرفيت پرشده از كينه، خالى شود به يقين جاى بيشترى براى ذخيره معرفت و عشق به‌حق فراهم مى‌آيد.
در اين‌جا توجه به اين نكته مهم نيز ضرورى است كه در بسيارى اوقات شيطان مانع ايجاد كرده، انسان را وسوسه مى‌كند كه اگر نزد ديگران بروم و اين حركت را آغاز كنم، ممكن است باعث حقارت و كوچكى من شود و همين وساوس شيطانى وى را از دستيابى به يك نعمت بزرگ محروم مى‌سازد.
خودشكنى و پرهيز از كبر و غرور زمينه پاكى از گناه و آمرزش را فراهم مى‌آورد و اگر حاجى خودشكنى را پيش از سفر آغاز نكند، بهره لازم را نخواهد برد.
امام صادق (ع) مى‌فرمايد:
«كَانَ أَبِي يَقُولُ: مَنْ أمَّ هَذَا الْبَيْتَ حَاجّاً أَوْ مُعْتَمِراً مُبَرَّأً مِنَ الْكِبْرِ رَجَعَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَهَيْئَةِ يَوْمٍ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ»
«پدرم امام باقر (ع) پيوسته مى‌فرمود:
كسى كه براى حج يا عمره قصد اين خانه كند، در حاليكه از كبر و خودپسندى برى و دور باشد، همانند روزى كه از مادر متولد گرديده، از گناهان پاك مى‌شود. »
بنابراين، بر حاجى لازم است از اقوام و دوستان و همسايگان و همكاران حلاليت بخواهد و سپس عازم ديار نور شود.

منبع:حج

211008