همه ما در درونمان حیوانی داریم که باید سوار بر آن باشیم، اما وقتی این حیوان سوار ما شد، کار به همین جا میرسد.
آنگاه که شهوت و غضب، آزادی مطلق حیوانی پیدا کنند، بر عقل و قلب غلبه کرده و هر دو را در هدفگیریهایشان فاسد میکنند.
به همینخاطر انسان سر از حب به دنیای مذموم درآورده و آن را هدف خویش قرار میدهد.
علی(ع) میفرماید: دنیا را رها کن چرا که دوستی دنیا انسان را کر، کور و گنگ کرده و انسان را به اسارت میکشد. (بحارالانوار، ج70، ص7)
حضرت همچنین در بیانی دیگر میفرماید: دوستی دنیا عقل را فاسد میکند و قلب را از شنیدن حکمت کور میکند. (غررالحکم. ص65)
پی نوشت:
رسائل بندگی، ص84/آیهالله مجتبی تهرانی
منبع:جام
211008