بندهاي پوتينش را كه يك هوا گشادتر از پايش بود، با حوصله بست. مهدي را روي دستش نشاند و همينطور كه از پله ها مي رفتيم گفـت: «بابايي! تو روزبه روز داري تپل تر ميشي. فكر نميكنـي مـادرت چطـور ميخواد بزرگت كنه؟»
بعد مهدي را محكم بوسيد. چند دقيقه اي مي شد كه رفته بود. ولي هنوز ماشـين راه نيفتـاده بـود.
دويدم طرف در كه صداي ماشين سرجا ميخكوبم كرد. نميخواستم باور كنم. بغضم را قورت دادم و توي دلـم داد زدم: اون قدر نماز ميخونم و دعا ميكنم تا دوباره برگردي.
منبع:جام
211008