هرکه به بلای عظیم دچار می‌شود، خداوند متعال جزای عظیم هم به او مرحمت می‌کند، از این رو پرودگار عالم چون می‌خواهد به برخی پاداش بزرگ بدهد، بلای زیادی برای آنها پیش می آورد.
عقیق: پیغمبر عظیم‌الشّأن، حضرت محمد مصطفی(ص) می‌فرمایند: "إِنَّ عَظِيمَ الْبَلَاءِ يُكَافَأُ بِهِ عَظِيمُ الْجَزَاءِفَإِذَا أَحَبَ اللَّهُ عَبْداً ابْتَلَاهُ بِعَظِيمِ الْبَلَاءِ فَمَنْ رَضِيَ فَلَهُ عِنْدَ اللَّهِ الرِّضَا وَ مَنْ سَخِطَ الْبَلَاءَ فَلَهُ عِنْدَ اللَّهِ السَّخَط" جالب این است، «أَحَبَ» از باب افعل‌التّفضیل است؛ یعنی اوج حُب.الله اکبر از این تعابیر! بسیار عالی است. اگر جدّی کسی این‌طور به مصائب و مشکلات نگاه کند، ببینید چه حالی پیش می‌آید - می‌فرمایند: می‌دانید بلای بزرگ برای چیست؟ برای پاداش بزرگ است. چون خدا می‌خواهد پاداش بدهد، بلای بیشتری می‌آورد. شما نگاه کنید، در تعابیر روایی، وقتی وجود مقدّس ابی‌عبدالله(ع) را با انبیاء عظام و اولیاء الهی مقایسه می‌کنند، می‌گویند: از آن پیغمبر این را داشت، از آن پیغمبر این را داشت و ...، در نهایت می‌گویند: آن‌قدر مصائب برای وجود مقدّس حضرت ابی‌عبدالله الحسین(ع) بوده که برای هیچ احدی نبوده است. چون خدا می‌خواهد او را عزیز کند. اصلاً خدا او را دوست دارد. حضرت حق می‌خواهد ابی‌عبدالله(ع) را در خون ببیند، قطعه قطعه شده ببیند. کسی نمی‌داند، این آماری که می‌دهند، معمولاً آمار غلطی است، امّا بالجد طوری شد که تعبیر روایت عرباً عرباً است. حالا چندتا نیزه بوده، چند تا تیر بوده، معلوم نیست، امّا همین‌قدر که بیان کردند: إرباً إرباً یعنی تکه‌تکه شد. هرکه به بلای عظیم دچار می‌شود، خدا جزای عظیم هم مرحمت می‌کند. جزای ابی‌عبدالله(ع) این است که تمام شد، هزار و اندی سال از آن واقعه می‌گذرد، الآن نزدیک سال جدید است، امّا ببینید مردم به عشق ابی‌عبدالله(ع)، گوشه به گوشه هیئت می‌گیرند و برنامه دارند. علاقه مردم، به خصوص ما ایرانی‌ها، به عید نوروز زیاد است. بیشتر تعطیلات هم در عید نوروز است. امّا وقتی محرّم و صفر در ایّام عید نوروز افتاد، حداقل می‌شود گفت: دهه اول، همه مردم، به عشق ابی‌عبدالله(ع)، از آن سنّت دیرینه خودشان دست کشیدند. کسی نگفت: هزار و اندی سال از شهادت ابی‌عبدالله (ع) گذشته است. ما برای پدر و مادر خودمان هم اگر دو ماه به عید از دنیا رفته باشند، می‌خواهیم یک کاری بکنیم که عید نوروز را از دست ندهیم. عجله داریم کسی بیاید پیراهن مشکی را از تنمان دربیاورد. اصلاً دنیا بی‌وفاست. امّا چیست برای ابی‌عبدالله(ع)؟! این جزایی است که خدا قرار داده است که این حبّ را خواسته یا ناخواسته در دل مؤمنین قرار می‌دهد. هر کاری می‌کند خودش را راضی کند، می‌گوید: نه. مگر این‌که آرام آرام به خاطر عوامل دنیا و مطالب، آن حبّ در دل کمرنگ شود و الّا مؤمنین می‌گویند: نه. یک عدّه، دو ماه تمام برای خودشان نذر می‌کنند، این پیراهن مشکی را - که به صورت ظاهر، مشکی در نماز کراهت دارد، اصلاً خود مشکی مکروه است - به عشق اباعبدالله(ع) بپوشند. تازه این کراهت از بین می‌رود، مستحب می‌شود. آقا سیّد ابوالحسن اصفهانی(ره) بیان کرده بودند: پوشیدن لباس مشکی دارد کم می‌شود. پوشیدن پیراهن سیاه در عزای اباعبدالله(ع) مستحب مؤکّد، بلکه واجب است. این حبّ، چه می‌کند؟!عزّوجلّ آن‌قدر به خاطر آن عظمت بلا جزا داده است. هرچه بلا عظیم‌تر باشد، جزا بیشتر است.