منافع امام عصر(ع) چه غایب باشد و چه ظاهر شامل تمام خلایق می شود. مانند زندگی و بقا در جهان که تمامش از برکات وجود ایشان است. نوعی از منافع افاضات علمی و عنایات ربانی است.
عقیق:"مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم" یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیت اللّه سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیةاللّه(عج) که حقش بر گردن ما افزونتر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مىشود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است. اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مىنویسد: "چون ما نمىتوانیم حقوق آن حضرت(ع) را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، بجا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت(عج)، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مىباشد." نفع آن حضرت بدان که منافع وجود مبارک آن جناب بر چند گونه است: قسم اول: منافع آن حضرت چه غایب باشد و چه ظاهر و آن بر دو نوع است: نوع اول: تمام خلایق در آن شریک هستند مانند زندگی و بقای در جهان و ... که همه اش از برکات و فیوضات وجود شریف آن حضرت است لذا در توفیع شریف فرمود: و اما وجه بهره وری از من در زمان غیبتم مانند استفاده از خورشید است هنگامی که ابر از دیده ها پنهانش سازد و من برای اهل زمین امان هستم همچنان که ستارگان مایه ایمنی اهل آسمان هستند. نوع دوم: افاضات علمی و عنایات ربانی که به مومنین اختصاص دارد مانند واضح نمودن وقت نمازهای یومیه و مانند آن است چنانکه در وسائل به سند خود از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: هیچ روز ابری نیست ک وقت زوال بر مردم مخفی باشد مگر اینکه امام خورشید را نهیب زند تا آشکار گردد پس بر اهل هر آبادی کسی که به وقت اهتمام داشته باشد و آنکه ضایع نماید احتجاج کند. قسم دوم: منافع زمان غیبت آن حضرت آن هم بر دو نوع است: نوع اول: مخصوص به مومنین است و آن بسیار است، از جمله ثواب های بسیاری است که بر انتظار زمان ظهور آن جناب مترتب است و نیز آنچه از ثواب ها بر صبر و شکیبایی آنان در عصر غیبت مترتب است، همچنین دو برابر شدن ثواب کارهای نیک آنها در چنین زمانی نیز از نفع های زمان غیبت است. و از جمله ثواب های زیاد و اجرهای عظیمی است که بر بعضی از اعمال مخصوص به زمان آن حضرت مترتب است. نوع دوم: مخصوص کافرین و منافقین است و آن مهلت دادن و تاخیر عذاب آنهاست چنانکه در تفسیر علی بن ابراهیم قمی فرمود: پس کافران را مهلت ده مهلت اندکی. فرمود: در وقت برانگیخته شدن قائم انتقام مرا از جبارها و طاغوت ها از قریش و بنی امیه و سایر مردم خواهد گرفت. منبع:شبستان