13 آذر 1400 29 ربیع الثانی 1443 - 41 : 16
کد خبر : ۳۴۴۳۱
تاریخ انتشار : ۰۳ شهريور ۱۳۹۳ - ۰۳:۳۲
لذات معنوى از لذات مادى، هم قوى‏ تر است و هم ديرپاتر.
عقیق:از آثار ايمان مذهبى از جنبه انبساط بخشى، برخوردارى بيشتر از يك سلسله لذتهاست كه «لذت معنوى» ناميده مى ‏شود.

انسان دوگونه لذت دارد:
يك نوع لذتهايى است كه به يكى از حواس انسان تعلق دارد كه در اثر برقرارى نوعى ارتباط ميان يك عضو از اعضا با يكى از مواد خارجى حاصل مى ‏شود، مانند لذتى كه چشم از راه ديدن و گوش از راه شنيدن و دهان از راه چشيدن و لامسه از راه تماس مى‏ برد؛

نوع ديگر لذتهايى است كه با عمق روح و وجدان آدمى مربوط است و به هيچ عضو خاص مربوط نيست و تحت تأثير برقرارى رابطه با يك ماده بيرونى حاصل نمى‏ شود، مانند لذتى كه انسان از احسان و خدمت، يا از محبوبيت و احترام، و يا از موفقيت خود يا موفقيت فرزند خود مى‏ برد كه نه به عضو خاص تعلق دارد و نه تحت تأثير مستقيم يك عامل مادى خارجى است.

لذات معنوى از لذات مادى، هم قوى‏ تر است و هم ديرپاتر. لذت عبادت و پرستش خدا براى مردم عارف حق‏ پرست از اين‏گونه لذات است. عابدان عارف كه عبادتشان توأم با حضور و خضوع و استغراق است بالاترين لذتها را از عبادت مى‏ برند. در زبان دين از «طعم ايمان» و «حلاوت ايمان» ياد شده است. ايمان حلاوتى دارد فوق همه حلاوتها. لذت معنوى آنگاه مضاعف مى‏ شود كه كارهايى از قبيل كسب علم، احسان، خدمت، موفقيت و پيروزى، از حس دينى ناشى گردد و براى خدا انجام شود و در قلمرو «عبادت» قرار گيرد.


پی نوشت:

مجموعه ‏آثاراستادشهيدمطهرى، ج‏۲، ص: ۴۹
منبع:افکار
گزارش خطا

ارسال نظر
نام:
ایمیل:
نظر: