عقیق:اگر شرابخوار به خواستگارى آمد نباید او را پذیرفت، چون صلاحیت ازدواج ندارد، سخنانش را نباید تصدیق نمود، هرگاه براى کسى واسطه شود نباید او را قبول نمود و نمى توان به او اعتماد کرد، هر کس به شرابخوار امانتى بسپارد چنانچه از بین برود، خداوند به صاحب امانت پاداشى نمى دهد و امانت از دست رفته او را جبران نمى کند.
سپس فرمودند: مایل بودم شخصى را سرمایه بدهم براى تجارت به کشور یمن برود، خدمت پدرم حضرت امام باقر (علیه السلام) رسیدم و عرض ‍ کردم :
مى خواهم به فلانى براى تجارت سرمایه بدهم، نظر شما چیست؟ صلاح است یا نه ؟
ایشان فرمودند:مگر نمى دانى او شراب مى خورد؟
عرض کردم :از بعضى از مؤ منین شنیده ام مى گویند او شراب مى خورد.
فرمودند: سخنان آنان را تصدیق کن؛ چون خداوند درباره پیامبر مى فرماید: پیغمبر به خدا ایمان دارد و مؤ منین را تصدیق مى نماید، بنابراین شما باید مؤ منین را تصدیق کنى .
آنگاه فرمودند: اگر سرمایه را در اختیار او بگذارى، سرمایه نابود شود و از بین برود خدا تو را نه اجر مى دهد و نه امانتت را جبران مى کند.
گفتم :براى چه ؟
فرمودند: خداوند مى فرماید: اموالى را که خداوند آن را مایه زندگیتان قرار داده به نادانان ندهید. آیا نادان تر از شرابخوار وجود دارد؟
پس از آن فرمودند:
بنده تا شراب نخورده همیشه در پناه خدا است و در سایه لطف او اسرارش ‍ پرده پوش مى شود. هنگامى که شراب خورد سرش را فاش مى کند و او را در پناه خود نگه نمى دارد.
در این صورت گوش، چشم، دست و پاى چنین شخص، هر کدام شیطان است او را به سوى هر زشتى مى برد و از هر خوبى باز مى دارد.

پی نوشت ها:
1- علامه مجلسی. بحارالانوار، ج103: 84.
2-ناصری، محمود. داستانهای بحار الانوار، ج3: 126.

منبع:قدس

211008