"اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ و . . .' دعای منصوب به امام عصر(ع) است که زمینه انس با امام زمان(ع) در ما ایجاد شده و التزام عملی به دستور امام زمان(ع) در ما جدی می شود. . .
عقیق:برنامه "تا جمعه ظهور" یکی از قدیمی‌ترین برنامه رادیو معارف است که در طول دوره‌های مختلف همواره مورد اقبال شنوندگان فهیم رادیو و منتظران حضرت حجت‌بن‌الحسن (عج) قرار گرفته است. این برنامه با هدف گسترش، تعمیق و ترویج فرهنگ مهدوی و افزایش سطح آگاهی مخاطبان رادیو در حوزه معارف مهدوی و ارتقاء بینش عمومی نسبت به اساسی‌ترین وظایف منتظران (قواعد ظهور) و مقابله با باورهای سست و خرافی و برداشت‌های غلط از نشانه‌های ظهور یا معارف مهدوی طراحی شده است. تا جمعه ظهور در حقیقت یک جُنگ‌واره مهدوی است با موضوعات متنوع که پی‌درپی و براساس نیازسنجی‌های در عرصه مباحث مهدوی تغییراتی در موضوعات برنامه صورت می‌گیرد. استاد صدوقی، معاونت تهذیب مرکز تخصصی مهدویت قم در این برنامه به ایراد سخن می پردازند؛ زمانی انس و محبت در قلب ما می نشیند که قلب ما با گناه و آلودگی سر و کار نداشته باشد؛ چراکه انس و محبت به امام یک هویت ارزشی دارد و این امر در یک مکان ارزشی می تواند بنشیند و هویت خود را به صورت آشکار روشن کند و اگر قلبی سلیم شد و با خدا پیوند خورد و در مسیر درک مراتبی از عبودیت الهی حرکت خوب و بالنده داشت به طراوت و شادابی می رسد اینجاست که انس و محبتی نسبت به امام در دلش جا می گیرد. این انس و محبت به یک پیش زمینه دیگری نیاز دارد به نام معرفت به امام، وقتی امام را شناختیم که از ما به ما آگاه تر است و حقایق هستی را در اختیار دارد و من را در این هستی بیکران می تواند یاری کند که هماهنگ با این هستی حرکت پرخروش و زیبایی داشته باشم وقتی به این هستی رسیدم در احساس من به او انقلابی پدید می آید و این انقلاب مقدمه ای است که بتواند محبت امام را در قلب من سرازیر کند. یکی از موضوعاتی که می تواند ما را در این زمینه کمک کند ادعیه منصوب به اهل بیت(ع) است این ادعیه روان انسان را شستشو می دهد، نگاه انسان را عوض می کند چشم انداز جدیدی را وارد زندگی انسان می کند یک شخصیت و هویت جدید می دهد و به انسان کمک می کند تا یک بازبینی خوبی را در خود داشته باشد و این بازبینی مقدمه ای است که ما بتوانیم ارتباط منطقی خود با امام را درک کنیم یعنی نسبت و رابطه امام با خود و برعکس را بهتر بشناسیم. دعای "اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ و . . ." دعای منصوب به امام زمان(ع) است که الگوی زندگی ارزشی است. این دعا در دو حوزه فردی و اجتماعی انسان را انتظام بخشی می کند. هویت انسان را نظام می دهد و شاکله شخصیت و زندگی انسان را به سمت و سویی هدایت می کند که در آن سمت انسان به یک آرامش می رسد و اگر ما به استناد همین دعا خود را انطباق بدهیم زمینه انس متعالی به امام زمان در ما ایجاد می شود و التزام عملی به دستورات ائمه و امام زمان در ما جدی می شود. مومن شخصیتی است که هماهنگ با نظام هستی حرکت می کند و کافر برعکس، دین آمده که رابطه انسان با کل هستی را تبیین کند نه رابطه انسان با یک جامعه کوچک و تک تک انسان ها بلکه آمده تا انسان را در یک گستره وسیع تعریف کرده و یک انتظام بخشی خوبی ببین انسان و کل هستی بیان کند. این دعا نظام زندگی فردی و اجتماعی انسان را در این گستره پهناور الهی توصیف می کند از خدا می خواهد که در حوزه فردی و اجتماعی چگونه باشد که این مساله یک شخصیت متعالی را در ما شکل می دهد که ما می توانیم یک زندگی متعالی را شکل دهیم. زندگی انسان وقتی هویت ارزشی پیدا می کند که در ارتباط با خدا تعریف شود و این ارتباط یعنی اینکه ما در مسیر عبودیت خدا حرکت کنیم. عبادت یک حرکت تعریف شده است که مناسک را شامل می شود نماز، روزه و حج و هر عبادتی یک ابتدا و انتها و یک چهارچوب مهندسی شده دارد و از لحظه ای که شروع شده تا تمام شود سالک باید اخلاص داشته باشد. اما عبودیت آغاز دارد ولی انتها ندارد انتهایش به تصمیم خود سالک است، عبودیت تمام وجود انسان را در استخدام خدا قرار می دهد ما به وسلیه عبودیت زیرساختی را تهیه می کنیم که بتوانیم به عبادت خود رونق بدهیم؛ چراکه عبادت بدون عبودیت رفعت پیدا نمی کند در دنیا هم اثر وضعی نخواهد داشت. این دعا اول با بحث عبودیت آغاز می شود "اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ و . . ." خدایا رزق من را اطاعت و بندگی خودت قرار بده این اطاعت انسان را متعادل می کند و زمینه ای را فراهم می کند که به سمت تعالی مستمر حرکت کند. از خدا می خواهیم رزق من را عبودیت قرار بده. رزق در تمام عرصه های زندگی می تواند یک جریانی باشد که کمک کند به رشد و سعادت ما لذا نازل ترین رزق رزق مادی است و متعالی ترین رزق عبودیت الهی است. کسی این دعا را می کند توحید را پذیرفته و نسبت خودش را با خدا درک کرده است. از خدا می خواهیم زندگی ما را مدیریت کند، مدیریت زندگی که در مسیر عبودیت و بندگی خدا قرار بگیریم تا زود به مقصد متعالی برسیم و ثانیا سالم به این مقصد برسیم چون رسالت انسان در دنیا حرکت است هر چه این حرکت منظم تر دقیقتر و شفاف تر باشد می توانیم سعادت را تجربه کنیم. اگر ما زندگی خود را با عبودیت شروع کنیم در متن این عبودیت حریت و آزاد منشی خوابیده، انسان عبد، انسان آزادی است که آزادی خود را جهت داده به سوی خدا، انسانی که از آزادگی برخوردار باشد و از غیرخدا خود را آزاد کرده باشد چون وابستگی به کسی ندارد گناه هم نمی کند. لذا بعد از این فراز دعا سریع می فرماید "و بعد المعصیه" چون اگر عبودیت جاری شد انسان انگیزه ای برای ورود به معصیت ندارد چراکه در مغز عبودیت حریت خوابیده این عبودیت است که ما را تسلیم ولایت معصوم می کند و این تسلیم ما را در مسیر تعادلی و تعالی قرار می دهد. چه وقتی از گناه دور می شویم زمانی که وابستگی به چیزی غیر از خدا نداشته باشیم. امام دو صفت دارند یکی اینکه گناه نمی کنند چون آزاد هستند از غیر خدا دوم اینکه آگاه هستند به تمام قوانین هستی، عدم گناه و عدم اشتباه امام را به درجه عصمت رسانده ما باید به امام اقتدا کنیم تا هم عبودیت را خوب بفهمیم و هم انگیزه خوبی در ما ایجاد شود تا به سمت گناه هم نرویم. اولین بحث در این دعا اطاعت و بندگی است که از ظرفیت زیادی برخوردار است و توانایی این را دارد که ما را از معصیت دور کند و نه تنها بدی ها را از ما دفع می کند که به درون ما انتظام می دهد؛ زیرا عمل ما مبتنی بر نیت است عمل وقتی ارزش دارد که نیت پاکی پشت سرش باشد و وقتی عمل از ناخالاصی برخوردار است که از نیت غیر معقول برخوردار باشد. عبودیت مقدمه دوری از معصیت هاست درون ما انتظام پیدا می کند با نیت صالح، وقتی بدن ما از معصیت دور شد نیت ها نظام پیدا کرد انسان از خلق نیکو برخوردار می شود که متاثر از یک معرفت خوب و یک درک واقع بینانه از هستی است و اینکه خدا را ناظر بر زندگی خودش می بیند باعث می شود ما حریم ها را بشناسیم نسبت با خدا با آدم ها و با هستی. اینجاست که سالک طریق حق نیاز دارد ارتباطات خود را نظام مند کند و حریم ها را بشناسد اگر کسی این حقوق را درک کند دیگر ظلم و آلودگی در جامعه پدید نمی آید و زمینه های ظهور شخصیت انسان منتظر پدیدار می شود این دعا صفات یک انسان منتظر را بیان می کند. در اینجا منتظر به خودسازی ویژه نیاز دارد که زمینه خودسازی بینش، شعور و فرهنگ جدید را نمایان می سازد، زمینه عبودیت زمینه دوری از گناه را فراهم می کند زمینه انتظام بخشی به نیت و جهت دادن آن را پدید می آورد و مقدمه ای می شود که انسان سالک حریم ها را می شناسد رابطه ها را درک و مراقبت می کند و اینجاست که هدایت درون زندگی او می شود و قدرت مقاومت در مقابل فتنه های زمانه توسعه پیدا می کند و این ما را به سمت زندگی باطراوت و بانشاط سوق می دهد. این دعا سه بخش است یک بخش کلیات زندگی را بیان می کند یک بخش رابطه هایی که انسان با موضوعات مختلف در حوزه فردی را بیان می کند و بخش سوم به رابطه انسان با موضوعات مختلف در حوزه اجتماعی می پردازد. ما به سمت و سویی به وسیله این دعا حرکت می کنیم که لحظه به لحظه تعادل و تعالی را تجربه کنیم. ما به سمت دعا می آییم چون دعا زندگی ما را با طراوت می کند و چشم انداز خوبی را برای ما ترسیم می کند تا در زندگی اجتماعی به انتظام برسیم.