عقیق: در زمانهاي گذشته، مردي صالح و رباني و عاقبت انديش در روستايش بنام (ضروان)، نزديك يمن زندگي مي كرد. او صاحب كشتزار و باغ پرميوه بود. او از رسيدگي به زندگي مستمندان و احسان به آنها دريغ نمي كرد، به طوري كه از محصول باغ و كشت خود، به اندازه كفاف برمي داشت و براي سپاس از نعمتهاي خداوند بقيه را به فقرا مي داد.

خانه او كعبه فقرا بود و بيشتر نيازمندان براي تاءمين نيازهاي خود ، همواره سراغ او را مي گرفتند .

اين مرد رباني هر وقت كه صلاح مي ديد ، فرزندان خود را به دور خود جمع مي كرد و آنها را به رسيدگي و فقراء وصيت مي كرد و مي گفت : همه نعمتها از آن خداست و براي كسب رضايت او انفاق در راهش را از ياد نبريد .

فرزندان ، از اين نوع وصيتها زياد شنيده بودند ، اما به دارايي مغرور بودند . سرانجام مرگ اين مرد فرا رسيد و از دنيا رفت . فرزندان نصيحت پدر را به فراموشي سپردند و پيمان بستند كه محصول باغ و مزرعه را بين خود تقسيم كنند و به فقراء ندهند .

فقراء طبق معمول سالهاي گذشته هر روز به نزد آنان در باغ مي آمدند اما فرزندان مرحوم چيزي از نعمتهاي ارزاني شده را نمي دادند .

خداوند بر آن خيره سران غضب كرد . هنوز روز برداشت محصول نرسيده بود كه صاعقه اي آتشين بر مزرعه و باغ آنها افتاد و همه را سوزاند . آنها وقتي كه صبح به سوي باغ رفتند ، ديدند همه سوخته است

داستانهاي مثنوي 4/ 15 - به تفسير سوره قلم مراجعه شود

 منبع:جام

211008