عقیق:
قال رسول الله ص :" لیس منا مَن ضَرَبَ الخدود وشَقّ الجیوب "
رک: مسکن الفؤاد شهید ثانی ص108و مسند احمد 1/386
حدیث
فوق الذکر را فریقین اسلامی در کتب روائی و فقه استدلالی آورده و راوی آن ابن
مسعود میباشد . مجتهدین در کتاب « کفارات » از این حدیث برای وجوب و یا عدم
کفاره در سیلی بصورت نواختن وگریبان پاره کردن استفاده کرده ، لیکن استثناء
هم دارد .
آن چیزی
که ما در این بیان درصدد آن هستیم ؛ اباحت سینه زنی و زنجیر زنی در عزای امام حسین
ع است.
البته
این اعمال نه تنها برای امام حسین ع مستحسن است ، بلکه برای فقدان تمام فقهاء
وعلمای ربانی اسلام و خدمتگزاران دین وشریعت و امت اسلام هم ممدوح بوده واز
مصادیق " ومن یعظّم شعائرالله فانها من تقوی القلوب " است .
وسوسه
شیاطین راه بجائی نبرده و مومنین نباید به اینگونه شبهات توجه نمایند. حسین بن علی
ع در راه حفظ آثار دین جدش از خون خود و فرزندان و یاران با وفایش مایه گذاشت ،
آنوقت عده ای در اباحت سینه زدن و... اشکال وارد می کنند .
به
ادله ای که از روایات و قرآن شریف می آوریم دقت فرمائید .
خبر
مروی از پیغمبر ص که فرمود: از ما نیست کسی که در مصیبت ، سیلی بر صورت خود زند و
یا گریبان ( یقه پیراهن) پاره کند .
اهل
سنت با توسل به این خبر مُصرّانه می گویند که سینه زدن ، حتی برای حسین بن علی ع
هم حرام است .
خبر
دیگری از پیغمبر ص نقل کنند که فرمود :"لیس
منا مَن لطمِ الخدود و شقِّ الجیوب و دعا بدعوی الجاهلیة "عوالی
اللئالی ( شیعی) 1/111
در صحت اخبار ما شک نداریم . میگوئیم در هر چیزی استثناء وجود دارد . کما قال:" لکل شیء مَخرجاً فی الشرع " قضیه عزاداری امام حسین ع شرط بقای دین است .کما نقل" الاسلام محمدی الحدوث فهو حسینی البقاء " (الغدیر 3/246)
اینکه پیغمبر ص فرمود : " حسین منی و انا من حسین " در واقع رمز ماندگاری اسلام ومذهب تشیع است که در عزاداری امام حسین ع نهفته است .سینه زدن درسی بزرگ از مکتب امام حسین ع است که همنوائی وهمدردی شیعه را با رهبر آزاده خویش تداوم میبخشد . فَوَران شور و تهییج جوانان در مکتب حسینی با همین سینه زدن هاست . آری، شعور با شعار باید لازم و ملزوم بوده و غیر قابل انفکاک باشد. ما همیشه این مطلب را سَر داده ایم که مکتب امام حسین ع ، بعنوان بارزترین مصداق فرهنگ شهادت طلبی و نهضت دینی ، شامل دو بال پروازی است :
اول
– جنبه ی عقلانی ( شعور دینی وباور مذهبی (
دوم
– جنبه احساسی وعاطفی ( شعار بدون خرافات ).
و این دو باید در تمام هیئات حسینی بنحو اَتم اکمل تبلور داشته باشد . تعلیم معارف همپای با ابراز شور و هیجان باشد . که اگر اولی نباشد ، شعار بدون شعور است و اگر دومی نباشد ، مجلسی خشک وسرد بوده و گیرائی ندارد . شما با سفر به بلدین شریفین مکه و مدینه و عتبات عالیات این وجه تفریق را کاملا احسا س می کنید .
و اما براهین نقلی:
شیخ طوسی در کتاب « تهذیب الاحکام » حدیثی را از ابن سدیر از امام صادق ع نقل می کند که ایشان فرمودند : " ولا شیء فی اللطم علی الخدود سوی الاستغفار و التوبة"" هرگاه در مصیبت کسی ، سیلی بر صورت زده شود و یا یقه پاره شود ، غیر از استغفار وتوبه ؛ کفاره ی خاصی ندارد . "و در ادامه می گوید: "وقد شققن َ الجیوب ولطمنَ الخُدود الفاطمیات علی الحسین بن علی ع وعلی مثلِهِ تُلطَمُ الخدود وتُشَقّ الجیوب " (التهذیب 7/325)
« لطم » : ضرب الخد ، وصفحات الجسم ببسط الید " ( کتاب العین (
و همچنین ؛ واللطم ُ : الضرب علی الوجه بباطن الراحة " (لسان العرب)
با
کف دست بر صورت ، گونه و یا هر کجای بدن زدن را « لطم » - سیلی- گویند.
به
کلام سید مرتضی بر اساس نقل کشف الرموز دقت کنید :
") الخدود)
سوی الاستغفار والتوبة ؛ ولقد شققن الجیوب ولطمن الخدود الفاطمیات ؛ علی الحسین بن
علی ع ؛ وعلی مثله تُلطم ُ الخدود وتُشقّ الجیوب ." و ادعی المرتضی علی ذلک
الاجماع .(کشف
الرموز 2/263)
سید
مرتضی ادعای اجماع بر حلیت سیلی بصورت زدن در عزای امام حسین ع را دارد . مستند او
هم عمل خاندان واهل بیت امام حسین (ع) است .
سید
محسن امین عاملی در کتاب « لواعج الاشجان » سیلی بصورت زدن فاطمیات را می
آورد . " فقالت زینب واثکلاه ینعی الحسین الی نفسه و بکی النسوة و لطمن
الخدود و شققن الجیوب "
درزیارت
ناحیه مقدسه منقول در مزار مشهدی دارد که :
"و لقد فرسکَ الی خیامک محمحماً باکیا ، فلما راین النساء جوادک مخزیاً ؛ ناشرات الشعور علی الخدود لاطمات الوجوه و بالعویل داعیات و الی مصرعکَ مبادرات ..." و این عمل زنان با تقریر امام زین العابدین ع همراه شد .
صاحب
جواهر حکم شق الجیوب را در غیر امام حسین ع گوید :
"
واما
شقها فی غیرهما فالاحوط والاولی ترکه ان لم یکن اقوی " (ج4ص370)
ودر
باب لطم الخدود هم ؛ انبیاء والائمة ع را مستثنا میدانند . (ج4ص371)
کما
قال : " قد یستثنی من ذلک الانبیاء والائمة ع اَو خصوص سیدی و مولای الحسین
بن علی ع " ایشان به خبری از امام صادق ع استدلال می کنند که فرمود :
"
کل
الجزع والبکاء مکروه ما خلا الجزع والبکاء لقتل الحسین ع " المراد به فعل ما
یقع من الجازع من لطم الوجه والصدر والصراخ ونحوها " ودر ادامه می
فرماید که این امور در غیر مورد استثناء، حرام است . " فی اللطم و العویل و نحوها
مما حرام فی غیره قطعاً ، فتامل . !
بزرگان
فقه شیعی ، گویند در خبر ابن سدیر از امام صادق ع ؛ شخصی بنام محمد بن عیسی وجود
دارد که وثاقت و عدالت او محل حرف است . شیخ طوسی و صدوق او را قبول ندارند و توثیق
نمی کنند . لیکن نجاشی و به تبع او علامه حلی وی را توثیق می کنند .
قال
فی غنائم الایام : " واما اللطم و الخدش و جز الشعر فنقل فی الذکری الاجماع
علی حرمتها عن المبسوط ." وبعد روایت « لا شیء فی لطم الخدود » را می آورد . 3/557
شهید
ثانی در مسالک الافهام خبری را که متضمن سیلی زدن فاطمیات بر صورت خویش است را نقل
و در اصالت آن شک می کنند . که در مقابل ایشان ، جمع کثیری از فقهاء بدان عمل کرده
فلذا گویند ؛ عمل اصحاب ، جبران ضعف خبر کند .
مشابه
این موضوع را داریم ؛ شبیه خبر مقبوله عمر بن حنظله .
واما
خبر مورد نظر شهید ثانی : " ولقد شققن و لطمن الخدود الفاطمیات علی فقد
الحسین ع و علی مثله تلطم الخدود وتشق ُ الجیوب " وقد عرفت حال
الروایة" (ج10ص29)
حاصل
معنا تا اینجای داستان :
زمانی
که سیلی بصورت زدن در رثای امام حسین ع اشکالی نداشته ؛ بلکه مستحب هم باشد ؛
بطریق اولی ؛ سینه زدن از اقرب قربات است . این مهم در کلام صاحب جواهر هم بود که
ما آنرا آوردیم " من لطم الوجه والصدر " !
واما
نظر خرّیت فقه ؛ علامه کاشف الغطاء :
" والظاهر تحریم اللطم والخدش و جزالشعر و شق الثوب علی غیر الاب والاخ خصوصاً بموت الولد او الزوج و الظاهر اختصاصه ذلک کله حرامه و مکروهه بما کان للحزن علی فراق الاحباب اما ما کان لفقد اولیاء الله و امنائه فلا باس به "کشف الغطاء (ج1ص151)
مؤلف
کتاب « الشعائر الحسینیة » گوید : " واللطم علی الصدر او علی عضو من البدن
اذا لم یؤدی الی الضرر المحرم ،لا احد یقول بحرمته"
و در
ادامه گوید : سینه زدن نوعی برقرار کردن ارتباط عاطفی با امام (ع) است .
سوال
: زنجیر زدن چطور است؟
ج
= زنجیرزدن فی نفسه اشکالی نداشته واز سنن عرب نیست ؛ مبدع این نوع عزاداری ،
شیعیان پاکستان هستند . در حد معمول و عاری از خونریزی و بد جلوه دادن چهره مذهب
تشیع و اسلام در مقابل جهانیان ، آنهم اشکالی ندارد . منتهی الامر
در
تمام مراحل عزاداری به دو چیز توجه کافی مبذول شود :
اول
– پرهیز از خرافات و اوهام که موجب وهن اسلام است .
دوم – پرهیز از اضرار معتدٌ به ؛ بر بدن ؛ تا از مصادیق " ولا تلقوا بایدیکم الی التهلکة " نشود .
بقول
آیت الله تبریزی : " ولا دلیل علی حرمة کل اضرار بالجسد ما لم یصل الی حد
الجنایة علی النفس بحیث یعد ظلماً لها " (صراط النجاة)
مؤلف
کتاب « الشعائر الحسینیة » می نویسد :
"
ضرب
السلاسل ، وهذا العمل مباح بعنوانه الاولی و مستحب بعنوانه الثانوی جزعاً علی
الامام الحسین ع لان کل نوع من انواع الانفجار العاطفی علی الحسین محمود ما لم
یبلغ درجة اهلاک نفس
"
و
اما دلیل مستحکم دیگر ، نوحه سرائی امام زمان ع است در رثای جدش امام حسین:
"
فلئن
اخرتنی الدهور وعاقنی عن نصرک المقدور فلاندبنک صباحاً ومساءاً ولابکین علیک بدل
الدموع دماً " (المزار المشهدی ص501)
یعنی
آنقدر برایت گریه میکنم واگر اشکم تمام شود ، بعوض اشک خون گریه میکنم .
بنظر
شما ، این عمل سختّر وسنگینتر است و یا سینه زدن ما ، و لو سینه مان سرخ شود.
آیه
84سوره یوسف می فرمایید:
قال
الله تعالی : " وقال یا اسفی علی یوسف وابیضت عیناه من الحزن فهو کظیم "
یوسف
نبی ع زنده بود ؛ پدرش حضرت یعقوب ع در فراقش آنقدر گریست تا کور شد.
اینها
مختصری ادله بودند بر استحباب سینه زنی در رثای فقدان تمام اولیاء الله ، همانطوری
که علامه کاشف الغطاء فرمود .
دانشمند بزرگ شیعه شیخ عاملی در « الانتصار » می گوید : "اینها اموری هستند که شخص را برای جانفشانی و اعطای خون در راه دین یاری می کنند ."( ج9ص129)
کدخبرنگار: 212006