کسی می‌تواند عهده‌دارِ تربیت ما به بلندای ابدیت شود که خود به همان اندازه بزرگ بوده و در حقیقت در مقام انسان کامل قرار داشته باشد. اساساً علت اصلی توصیه خداوند به اطاعت از معصوم(ع) و سفارش مؤکد و مکرر به عدم الگوپذیری از غیرِمعصوم، تنها همین موضوع است. به‌طوری‌که در قرآن به هیچ مسئله‌ای به اندازه اطاعت از معصوم(ع) سفارش نشده است.
تأکید قرآن در انتخاب الگوها و سبک زندگی، تنها انتخاب متخصص معصوم (ع) است. زیرا هر مربی، مربوبینِ خود را تنها تا جایگاهی می‌تواند بالا برد که خود در آن قرار دارد.
غایتِ انسان، بی‌نهایت است و مسیر پیشِ روی او نیز راهی تا بی‌نهایت، تا تشبه به «الله». آیا برای چنین غایتی می‌توان الگویی غیرِمعصوم (ع) که خود به تشبه به «الله» نرسیده است، راضی شد؟ ما برای رسیدن به هدفِ نهایی خلقتمان، راهی جز انتخاب معصوم (ع) به عنوان تنها جلوه کامل «الله» نداریم.
البته اجباری در کار نیست. انسان، مختار به انتخاب الگوها و مربی‌های خویش است. اما فراموش نکنیم که هر انتخابِ ما مساوی است با قرار گرفتنمان در کنارِ انتخابمان تا ابدیت!
خداوند برای همراهی ما، تنها معصوم (ع) را لایق می‌داند، حال اگر ما به کمتر از این راضی هستیم حتماً لیاقتمان در همان حد بوده است.
نکته بسیار مهم آن است که کسانی که فهمیده‌اند فرزندان اهل بیت علیهم‌السلام هستند و آنها را پیدا کرده‌اند، محال است رهایشان نموده و به کمتر از ایشان راضی شوند. پس اگر حوادثِ زندگی، ما را از آغوش خانواده آسمانی‌مان جدا کرد، این نشان می‌دهد که ما اساساً خانواده خود را نشناخته‌ایم و نوعِ ارتباطمان با آنان را درک ننموده‌ایم، و هرگز خود را از آنان ندانسته‌ایم.
مراقب باشیم تلخی‌های زندگی، ما را از دامنِ خانواده حقیقی‌مان جدا نکند. هیچ گرفتاری و مصیبتی، جهتِ زندگی ما را از سبک زندگی خانواده آسمانی‌مان دور نکند. به خاطر هیچ کسی و هیچ امری، از توجه به اصل و ریشه خود باز نمانیم.
از خاطر نبریم که اگر در میان تلاطم‌های زندگی، فراموش کنیم که منتسب به چه خانواده‌ای هستیم و ارتباطمان با آنان تحت الشعاع گرفتاری‌هایمان قرار گیرد، تنها به یک نتیجه قطعی خواهیم رسید؛ احساس خواری، حقارت، غصه و ... .
امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «لا تجعل، أکثر همک بأهلک و اولادک، إن تکون أولیاء الله، فلا یضیعُ الله اولیاءَه، فان کانوا اعداءَالله، فما همُکَ باعداءالله»؛ بیشترین انرژی را صرف خانواده زمینی‌ات نکن. زیرا اگر خانواده تو دوستان خداوندند، او هرگز دوستانش را ضایع نمی‌کند، و اگر آنان دشمنان خدا هستند، چرا این‌قدر برای دشمنان خدا، انرژی می‌گذاری؟»
مراقب باشیم به واسطه خانواده زمینی خود، اهل جهنم نباشیم.
خداوند در سوره توبه، آیه 119 می‌فرماید: «اتقوالله و کونوا مع الصادقین؛ تقوای خدا را داشته باشید و با اهل صدق زندگی کنید.»
خداوند در این آیه به ما هشدار می‌دهد که مراقب باشید رابطه شما با خداوند تخریب نشود «اتقوالله» و بلافاصله راهکارِ این هشدار را هم بیان می‌فرماید؛ «و کونوا مع الصادقین» با اهل صدق زندگی کنید. امام صادق (ع) فرمودند: منظور از صادقین، ما اهل بیت هستیم.
با کمتر از متخصص معصوم بودن، حتماً بر ما آسیب‌های جدی وارد خواهد کرد و قطعاً ما را در مقابل خداوند قرار می‌دهد، نه در مسیرِ او. زیرا کسی غیر از معصوم (ع) نمی‌تواند ما را در مسیرِ «الله» قرار داده و پیش برد.
این آیه، تمام دلواپسیِ یک خالق، برای مخلوقش را به تصویر می‌کشد. او می‌داند که الگوپذیری از غیر معصوم انسان را به خُسران می‌رساند. و این خسران چیزی نیست جز نرسیدن به هدف خلقت. و این یعنی تمامِ زندگی انسان در دنیا بی‌ارزش و اعتبار سپری شده است. همین نگرانیِ پروردگار ماست که او را به دادن راهکار واداشته است. همراهی با اهل صدق، قطعاً ما را از آسیب‌های ارتباط با الله در امان نگه خواهد داشت.