عقیق: حضرت محمد (ص) درباره چنین مجالسی که عنصر غالب آن ذکر خدا و ذکر فضایل و مصائب اولیای خداوند باشد می فرمایند: همانا ملائکه چون به مجالس ذکر برخورد می نمایند، بالای سر اهالی حاضر در آن مجلس می ایستند و همراه با آنان گریه می کنند و دعای آنان را آمین می گویند و چون به آسمان بالا می روند، خداوند که دانا به حال آن هاست به آنان می گوید: ای ملائکه ی من کجا بودید؟

آنان می گویند: پروردگارا؛ ما در مجلسی از مجالس ذکر شرکت نمودیم و عده ای را مشاهده کردیم که تسبیح و تقدیس تو را بجا می آوردند و از عذاب تو در هراس بودند.

پس خداوند می فرماید: ای ملائکه؛ آگاه باشید که من عذاب خود را از همه ی آنان برداشتم و شما را گواه می گیرم که آنان را بخشیدم و از عذاب خود در امان قرار دادم.

پس ملائکه می گویند: بین آنان فلان گناهکار نیز بود که تو را یاد نفرمود [و توبه ننمود و ذکر تو را نگفت].

پس از سوی خداوند خطاب می شود: من او را نیز به جهت مجالست با بندگانم بخشیدم؛ چرا که ذاکرین من کسانی هستند که هر کس بین آنان باشد نجات خواهد یافت.

پی نوشت ها:
1- علامه مجلسی. بحارالانوار، ج 57: 467.
2- حسینی بهارانچی. آیین همسرداری و آداب زندگی در اسلام: 300- 301.

منبع:قدس

211008