عقیق: ابو بصير مى گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم:
مقصود از اين آيه: وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ بَلى وَعْداً عَلَيْهِ حَقًّا وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ «۱» چيست؟
فرمود: اى ابو بصير! اين آيه چه مى گويد؟
عرض كردم: همانا مشركان مى پنداشتند و براى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم سوگند به هم مى خوردند كه خدا مرده ها را زنده نكند.
حضرت عليه السّلام فرمود: مرگ بر كسى كه چنين سخنى مى گويد. از آنها بپرس كه مشركان به لات و عزى سوگند مى خوردند يا بخدا؟
عرض كردم: قربانت گردم تو معناى آن را به من بفهمان.
او مى گويد: حضرت عليه السّلام به من فرمود: اگر چنانچه امام قائم عليه السّلام، از ما ظهور كند، خداوند جمعى از شيعيان ما را براى او زنده گرداند، كه شمشيرهايشان را حمايل مى كنند، و اين خبر، به گروهى از شيعيان ما رسد كه هنوز نمرده اند، و به آنها گويند كه فلانى و فلانى و فلانى، زنده شده اند و از گور در آمده اند و اكنون، در خدمت امام قائم عليه السّلام هستند، و اين خبر به مردمى از دشمنان ما برسد، و آنها گويند كه: اين گروه شيعيان چه دروغ پردازند! امروز هم كه حكومت شماست باز هم دروغ مى گوييد، نه به خدا اينها زنده نشدند و تا روز قيامت زنده نشوند.
حضرت عليه السّلام فرمود: خداوند سخن آنها را حكايت كرده است.
پی نوشت:
بهشت كافى / ترجمه روضه كافى، ص: ۸۳
منبع:افکار