یازدهمین دوره کنگره خانگی شعر با حضور شاعران آیینی برگزار شد + گزارش تصویری و متن اشعار

19 مهر 1400 5 (ربیع الاول 1443 - 32 : 16

شعر آیینی > شعر جوان

کد خبر : ۳۰۰۷۳

تاریخ انتشار : ۲۰ خرداد ۱۳۹۳ - ۱۰:۱۸

به همت هیئت انصارالعباس و در حسینیه نورالبکاء

یازدهمین دوره کنگره خانگی شعر با حضور شاعران آیینی برگزار شد + گزارش تصویری و متن اشعار

در این برنامه که با مولودی خوانی حاج ابوالفضل بختیاری همراه بود ،حدود بیست شاعر به شعر خوانی پرداختند که پایان بخش کنگره نیز شعر خوانی استاد حاج علی انسانی بود.

گزارش تصویری

عقیق: یازدهمین کنگره شعر خانگی باموضوع: حضرت علی اکبر ، حضرت ام لیلا و حضرت صاحب الامر (علیهم السلام ) یکشنبه شب به همت هیئت انصارالعباس (ع) در منزل ذاکر با اخلاص اهل بیت حاج حسن خلج و با حضور اساتید و شاعران برجسته آیینی کشور برگزار شد .

به گزارش عقیق در این برنامه که با مولودی خوانی حاج ابوالفضل بختیاری و حاج سید مهدی میرداماد همراه بود ،حدود بیست شاعر به شعر خوانی پرداختند که پایان بخش کنگره نیز شعر خوانی استاد حاج علی انسانی بود.

حاج علی قربانی،حاج سید محمد جوادی ،حاج احد قدمی، حاج امین مقدم، حاج مصطفی روحانی، هادی جان فدا و مصطفی صابر خراسانی از چهره های حاضر در این مراسم بودند

در ادامه گزیده ای از اشعار خوانده شده در این مراسم را می خوانید :

آرش پورعلیزاده ـ رشت:

زینب و سکینه را یک طرف روانه کن

زلف احمدانه را چندبار شانه کن

یک کمی برو حرم با زنان وداع گوی

یک کمی گلایه از مردم زمانه کن

یک کمی امان بده بیشتر ببینمت

اشکِ کودکانه ریز نازِ دلبرانه کن

پس برادرِ مریض را اگر شده برو

میهمان چندتا حرف عاشقانه کن

بیست و پنج تا بهار از تن ات گذشته است

زودتر درخت شو زودتر جوانه کن

ای شراب خانگی در پیاله کهنه شو

ای گل محمدی در نسیم خانه کن

مرغِ نانجیب را با کبوتران چه کار

وقتِ پر کشیدن ست ترکِ آب و دانه کن

آتش اوفتاده است در گلوی زخمی ات

سوی خیمه بازگرد آب را بهانه کن

هادی جانفدا (مجری برنامه ) بیتی از شعر امام رضا (ع) که سروده ی همین شاعر بود را خواند که متن کامل آن شعر بدین شرح است:

دیگر کبوتران همه می دانند احوال این کلاغ سیه رو را

من گرگ قصه های کسی هستم با من چه کار ضامن آهو را

ای حلقه ی غلامی تان در گوش تو معدن طلای خراسانی

با این وجود نذر تو خواهد کرد متدر بزرگ چند النگو را

عاشق دل اش خوش است به لبخندی زائر دل اش به پنجره ی فولاد

آن قدر گریه کرد که فهمیدند این خیل بی شمار، غم او را

چشمان من دخیل خراسان ست آن قدر گریه می کنم آن گونه ...

آن گونه که نگاه کنند امشب انبوه زائران تو این سو را

مشهد گلی ست سر سبد گل ها دیگر به رشت باز نخواهم گشت

آدم که می رسد به گل نرگس از یاد می برد گل شب بو را

داود رحیمی:

اینهمه زخم چرا ریخته روی بدنت؟

جای یک بوسه نماند از کف پا تا دهنت

چون رکاب دهنت خرد شده، ساخته اند

با سرِ نیزه رکابی به عقیق یمنت

تا تو می آیی علی خطبه ای آغاز کنی

می پرد سرفه و خونابه میان سخنت

تو کجا نیستی ای عشق که پیدات کنم؟

همه ی دشت پر است از همه جای بدنت

مثل یک آینه ی خردشده ریخته ای

کل صحرا متلألئ شده از نور تنت

رفته ای در وسط معرکه و خنجر و سنگ

سبقت از تیر گرفتند برای زدنت

زرهت پاره شده پیرهنت پاره تر است

قطعات بدنت پاره تر از پیرهنت

دلهره دارم علی جان، متلاشی نشوی؟

دردسر می شود این پا به زمین کوفتنت

چاره ای نیست قرار است که اکبر نشوی

می نشینم که ببینم علی اصغر شدنت

زنده کرد عمه ی تو خاطره ی مادر من

تو کمک کن ببرش مثل عموجان حسنت

سر تو بر سرِ نی همسفر باد شده

پرچم قافله شد زلف شکن در شکنت

غزل من! شده ای مثنوی طولانی

شعر تقطیع شده! خون چکد از تن/ تتن / ـَت

شهاب خالقی:

از خیمه بیرون آمده پیغمبری دیگر

پیغمبری دیگر که دارد کافری دیگر

جبرییل هم دیگر همان جبرییل سابق نیست

در محضرش می آید اما با پری دیگر

عباس بر او قل هوالله ُاحد خوانده

زیباتری دلواپس زیباتری دیگر

از مشک نه از اشک چشم خیمه روشن شد

او هست در چشم پدر آب آوری دیگر

از تکه های پیکر پاک علی اکبر

افتاده در هر جا علی اصغری دیگر

باید هم از اهل حرم دل برده باشی تو

هاـ گوش شیطان کر ـ علی اکبری دیگر!

محمد بیابانی:

عیدی رسیده است که در آن امید نیست

صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شبیه به هم، چون گذشته ها

امسال هم اگر تو نیایی جدید نیست

با جمعه سال آمد و با جمعه می رود

با این حساب آمدنت هم بعید نیست

هربار دوره میکنم این سالنامه را

جز حسرت ظهور تو در سررسید نیست

مارا ببخش اگر دلمان در سیاهی است

یا چشممان ز اشک فراقت سپید نیست

یک روز می رسد که تو از راه می رسی

آن روز قبر مادر تو ناپدید نیست

در خانه ای که مجلس ختم رسول بود

او را زدند... آه... که گفته شهید نیست

فقط نه صبحِ من از ابرهای تار پُر است

گلویِ جاده هم از بُغضِ انتظار پُر است

بیا كه زردی پائیز با تو بی معناست

چرا كه عهدِ تو از سبزیِ بـهار پُر است

اگر كه دفترت از خاطراتِ من خالیست

میان دفتر من از تو یادگار پُر است

بخاكهای مسیرت نگاه كن گاهی

كه زیرِ هر قدمت قلبِ بی قرار پُـر است

مـگیر خُرده اگر مُنتَصب شدیم به تـو

چرا كه دور و برِ گُل همیشه خار پُـر است

مرا برای خودت كن به خَلق وا مگذار

دلِ خرابِ من از دستِ روزگار پُـر است

برای جدِّ تو كم گریه میكنم آقـا

ز بسكه آینۀ قلبم از غبار پر است

چگونه یادِ تو از خاطرم گُذر نكند

كه لحظه لحظه ام از لطفِ بی شمار پُر است

پس از دعایِ فرج كربلاست حاجتِ ما

و در سرِ همه سودای آن مزار پر است

حامد تجری:

وصی بلافصل خاتم علی است

قسیم بهشت و جهنم علی است

ز گهواره تا گور عشقم علی است

و استاد عیسی بن مریم علی است

شروع سخن .. اسم اعظم علی است

هر آنچه اراده کند آن شود

قبار قدم هاش سلمان شود

و خال لبش کل قرآن شود

بنا بود اگر ایزد انسان شود

فقط یک نفر میشد آن هم علی است

هر انچه اراده کند آن شود

قبار قدم هاش سلمان شود

و خال لبش کل قرآن شود

بنا بود اگر ایزد انسان شود

فقط یک نفر میشد آن هم علی است

چند بیت هم تقدیم به حضرت علی اکبر(ع):

در آن وادی که میخوانند اهل آسمان از تو

به جانش لرزه می افتد اگر گوید زبان از تو

رها شد گیسویت شب شد

رخت رو گشت صبح آمد

زمین نقشی ندارد پس پدید آمد زمان از تو

شب میلاد تا معراج به اغوش پدر رفتی

عجب اوجی که جانم بوده است کل کهکشان از تو

به دنیا آمدی درهای جنت یک به یک وا شد

گرفته اعتبارش را مفاتیح الجنان از تو

منم تسلیم حکم قاطع ابرو و مژگانت

بیا صیاد جان از من بزن تیرو کمان از تو

جوانم آرزو دارم کنم وقفت جوانی را

بگیرم حاجتم را کاش در روز جوان از تو

به قدری لحن تو در خاطر هر ماذنه مانده است

که صحبت میکند انگار بانگ هر اذان از تو

خدا عباس(ع) را استاد و رزمت کرده اینگونه

میان پهلوانی ساخت قهرمان از تو

چنان از هر نظر همچون نبی بودی که حیرانم

که تو داری یا که او دارد نشان از تو..

و پایان برنامه مزین به حضور استاد حاج علی انسانی بود و شعر خوانی ایشان:

چه شود شبی به جوار خود بکشانی و بنشانی ام

زخمی که آوردم به خود ته جرعه ای بچشانی ام

همه فخر و عترت من تویی به حضور و خلوت من بیا

تو ولی نعمت من..تویی سر سفره ای نکشانی ام

در دیگری بنما که من به کجا روم چو برانی ام

چه کنم اگر سر پیری ام به غلامی ات نپذیری ام

منم و به گوشه مامنت من و توشه خوشه ز خرمنت

چو غبارم و روی دامنت چو غبارم و تو نشانی ام

به فدای کاکل اکبرت..به فدای حنجر اکبرت

به کبودی تن دخترت.. به فدای خشکی حنجرت..

سر بی تنت تن بی سرت ...به نگاه آخر خواهرت

گزارش خطا

برچسب ها: کنگره ، خانگی ، شعر ، حاج حسن خلج ، حاج علی انسانی

اشتراک گذاری:

لینک کوتاه: