عقیق: از امام زین العابدین علیه السلام یادگار ارزشمند صحیفه سجادیه به یادگار مانده است. کتابی که به حق در بین شیعیان مظلوم است. چند سال قبل در جایی خواندم که پرفسور آنه ماری شیمل شرق شناس و اسلام شناس آلمانی تصمیم می گیرد دو دعا از کتاب صحیفه را به زبان آلمانی ترجمه کند. او تعریف می کند که در ایام ترجمه کتاب مادرش در بیمارستان بستری می شود. در کنار تخت او نیز خانم مسیحی مؤمن و متعصبی خوابیده بود. آن خانم وقتی فهمید من در حال ترجمه کتاب مسلمانان هستم با ناراحتی گفت ما اینهمه کتاب دعای خوب داریم و تو رفتی کتاب آنها را ترجمه می کنی!؟می گوید پاسخش را ندادم فقط آدرسش را گرفتم. ترجمه دو دعای صحیفه که تمام شد یک نسخه برایش فرستادم. چندی بعد نامه ای از طرف او بدین مضمون به دستم رسید: «از اینکه این کتاب را برایم فرستادی متشکرم. از وقتی این دعاهای زیبا به دستم رسیده هروقت می خواهم با خدایم راز و نیاز کنم دعاهای صحیفه را می خوانم.»
وقتی این خاطره را خواندم خیلی شرم کردم از کاهلی و سستی خودم. ما چه منابع عظیمی در اختیار داریم که حتی غیر مسلمانان قدرشان را می دانند ولی خودمان نه!
همچنین از حضرت سجاد (ع) مجموعه بسیار زیبای حقوقی که همه حقوق فردی و اجتماعی را به زیبایی هرچه تمام تر بیان نموده نیز در دست است؛ مجموعه ای با نام "رساله حقوق امام سجاد (ع)".
یکی از حقوقی که حضرت بر می شمایند حق مال است:
«و اما حــق المال فان لا تاخذه إلا من حله و لا تنفقـه إلا فی حله و لا یحـرفه عــن مواضعه و لا تصرفه عن حقائقه...»
* کسب و مصرف، هر دو حلال
«اما حق مال و دارایی به گردن تو آنست کـه از حلال کسب نموده و بـه حلال مصرف کنی و از آن استفاده صحیح نمایی که خیر دنیا و آخرت را به دنبال داشته باشد.»
چه دیدگاه زیبا و متفاوتی را حضرت به ما نشان می دهند. بجای اینکه مدام در پی این باشیم که بفهمیم کی، چرا، چقدر، کِی و چطور مال و اموال بدست آورده بیاییم به حساب خودمان برسیم! یک عمر حسابرسی مال مردم را کردیم حالا یک روز هم حسابرسی مال و اموال و اعمال خودمان را بکنیم! ببینیم این مقدار (کم یا زیادش مهم نیست که با این دیدگاه چه بسا به حساب کم رسیدن آسان تر هم باشد!) که داریم از حلال بوده یا خدای ناکرده مخلوط با حرام شده؟ در چه راه هایی مصرف کرده ایم، حلال یا حرام؟ خیر یا شر؟ دستگیری از مردم یا فخرفروشی؟
* هرچه داریم از اوست...
«وقتی آنچه داری از آن خداوند است پس آنرا وسیله و سبب تقرب بـه خداونـد قرار ده.»
چه بی انصافی است اگر با مال کسی بر علیه او حرکت کنی! وقتی دانستیم که "هرچه هست از لطف بی مقدار اوست" اگر با آن دارایی در مسیری غیر از رضای او گامی برداریم غیر از نمک ناشناسی و نامردی چه نامی می توان بر این کار گذاشت!؟
* مال از بهر آسایش عمر است
«مالت را عزیزتر از جانت حساب نکن که برای ترقّیات مادی و معنویت از آن استفاده نکنی.»
سعدی علیه الرحمه می گوید:
مال از بهر آسايش عمر ست نه عمر از بهر گرد کردن مال!
عاقلی را پرسيدند نيکبخت کيست و بدبختی چيست؟ گفت: نيکبخت آن که خورد و کشت و بدبخت آنکه مرد و هشت!
مكن نماز بر آن هيچ كس كه هيچ نكرد
كه عمر در سر تحصيل مال كرد و نخورد!
ما عمرمان را صرف می کنیم که مال بدست بیاوریم و مال را می گذاریم برای بازماندگان! حال آنکه برای گردآوری اش چه درّ گرانمایه ای یعنی عمر را داده ایم. تازه معلوم نیست وارثین با این مال چه بکنند.
* به نام ما، به کام وارثین!
«و در نتیجـه آنرا برای کسی بگذاری که هرگز به فکر تو نباشد و از مال تو که به او رسیده است استفاده غلط وحرام نماید و تو در این کار شریک جرم او محسوب گردی. و اگر استفاده صحیح و درست نماید پس سود و فائده از آن او باشد و گناه و حیرت و ندامت و عذاب آخرت از آن تو و قوتی نیست مگر به خداوند متعال.»
منبع:تزار