عقیق: شفاعت از مسائل بحث برانگیز است که دشمنان به ویژه وهابیت با زیر سوال بردن آن می کوشند آموزه های ناب اسلام و تشیع را به چالش بکشند؛ از این رو در این نوشتار از لسان آیت الله جوادی آملی به یکی از سوالات مرتبط با بحث شفاعت پاسخ داده می شود:
چه فرقی میان شفاعت در اسلام و بخشش گناهان توسط کشیشان در مسیحیت است؟
ماهیت شفاعت، تتمیم قابلیت قابل است؛ یعنی شفیع کاری می کند که قابل از نقص برهد و به کمال و نصاب قبول برسد؛ به بیان دیگر شفاعت درباره یک شخص، بدین معنا نیست که در عین حال که او ناقص و فاقد شرایط قبول است، شفاعت درباره او پذیرفته شود یا در شفاعت تشریعی، به معنای ابطال قانون مجازات و عدم جریان آن درباره شخص مجرم با بقای استحقاق او برای مجازات و عدم جریان آن درباره شخص مجرم با بقای استحقاق او برای مجازات نیست، بلکه شفاعت به معنای ایجاد تغییر و تحولی در مجرم است؛ به گونه ای که استحقاق کیفر را از او سلب کرده تخصصا او را از قانون جزا و شمول آن خارج می سازد.
رهبران مسیحی گفتند: حضرت مسیح (ع) خود را فدا و عوض گناهان مردم قرار داد و به مردم تلقین کردند که اگر از نمایندگان او بخواهید که شما را از عذاب روز قیامت برهانند، آن نمایندگان وساطت و شفاعت خواهند کرد. معلوم است که چنین برداشت نادرستی، اساس عدل اجتماعی را ویران و تمدن بشر را با سیر قهقرایی به توحش مبدل می سازد. اینگونه شفاعت که سردمداران و نمایندگان مسیحیت از آن دم می زنند، همان قانون شکنی و رابطه بازی بی قید و شرط است. از این رو تبهکاران، دیگر از هیچ کار ناشایستی باک ندارند و خاطر آنان از عذاب وجدان و قیامت آسوده است.
در مبنای شفاعت، مومنانی که دارای دین پسندیده و مورد رضایت خدا هستند، در روز قیامت، در آتش دوزخ جاودان نخواهند بود. پس وعده خدا بر شفاعت مطلق نیست، بلکه مشروط است. لذا هیچ کس یقین ندارد که گناهانش به وسیله شفاعت آمرزیده می شود.
وانگهی هیچ کس مطمئن نیست که بتواند، ایمان خود را تا آخر عمر کاملا حفظ کند، زیرا ایمان انسان، همواره در لبه پرتگاه قرار دارد و همواره در معرض تهدید و نابودی است. از سوی دیگر این امید را هم دارد که بتواند توبه کند و گذشته زشت را جبران سازد. پس چنین کسی، هماره در میان خوف و رجا قرار دارد؛ هم خدا را از ترس می پرستد و هم به امید رحمت او می آرمد. در نتیجه زندگی او در حال اعتدال بین وجدان و فقدان شفاعت قرار دارد.
منبع:شبستان