1342 سال پیش، در 25 رجب المرجب سال 183 هجری قمری ـ بنابر مشهور ـ امام موسى بن جعفر عليه السلام، در حبس سندى بن شاهك به شهادت رسيدند. هارون ملعون به ظاهر براى زيارت و در حقيقت براى دستگير نمودن حضرت موسى بن جعفر عليه السلام و فرستادن آن حضرت از مدينه به بغداد به مسجد النبى صلى الله عليه وآله آمد.
پادشاهان
ظالم عباسی در دوران امامت حضرت
آن حضرت 20 سال داشتند كه امامت به ايشان منتقل شد و مدت
35 سال امامت فرمودند. در اين مدت بعد از شهادت امام صادق عليه السلام مقدارى
همزمان با ابوجعفر منصور دوانقى بودند كه او متعرض آن حضرت نشد.
بعد از منصور قريب به ده سال ايام پادشاهی مهدى بود. او حضرت را به عراق طلبيد و حبس كرد. شبى اميرالمؤمنين عليه السلام را در خواب ديد كه به او فرمود: «فَهَل عَسَيتُم اِن تَوَلَّيتُم اَن تُفسِدوُا فِى الاَرضِ وَ تُقَطِّعوا اَرْحامَكُم» وقتى بيدار شد مراد حضرت را دانست و حضرت موسى بن جعفر(ع) را از زندان آزاد كرد.
پس از مهدى، پسرش هادى خواست آن حضرت را محبوس كند ولى اجل او را مهلت نداد، چه اينكه كمتر از يك سال بيشتر خلافت نكرد. پادشاهی به هارون كه رسيد امام(ع) را از زندانى به زندان ديگر فرستاد، تا در سال چهاردهم حکومتش آن حضرت را در سن 55 سالگى به زهر جفا شهيد كرد
غسل
و تدفين حضرت
پس از شهادت بدن شريف حضرت را طبق دستور هارون با جامه
هاى كهنه، جهت اهانت به آن بزرگوار، روى نردبانى گذاردند و چهار حمال بر دوش
گرفتند، و كسى جلوى جنازه صدا مى زد: «هذا امام الرافضة»: «اين امام رافضيان ـ شیعیان
ـ است».
امام رضا(ع) قبلاً متوجه غسل و كفن و نماز آن حضرت شده بودند. سپس شيعيان آمدند و گل آوردند و احترام كردند و در محل فعلى حرم مطهر، بدن آن حضرت را دفن كردند.
تعداد فرزندان آن حضرت 37 نفرند شهادت آن حضرت در 5 يا 6 يا 24 رجب نيز ذكر شده است.