عقیق: قرآن حکیم در آیه هشت سوره جمعه می فرماید: قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِى تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلَاقِیکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلىَ‏ عَلِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ / بگو: آن مرگى که از آن مى ‏گریزید شما را درخواهد یافت و سپس نزد آن داناى نهان و آشکارا برگردانده مى‏ شوید تا به کارهایى که کرده‏اید آگاهتان سازد.

اما چرا مرگ و مظاهر آن، حتى نامش براى گروهى دردآور است؟ دلیل عمده‏اش این است که به زندگى بعد از مرگ ایمان ندارند یا اگر ایمان دارند این ایمان به صورت یک باور عمیق در نیامده و بر افکار و عواطف آنها حاکم نشده است.

وابستگی بیش از حد به دنیا، ریشه ترس از مرگ

از این روست که در حدیث عاشورا مى‏ خوانیم: هر قدر حلقه محاصره دشمن تنگ‏تر و فشار دشمن بر امام حسین (ع) و یارانش بیشتر مى‏شد چهره‏هاى آنها برافروخته‏تر و شکوفاتر مى ‏گشت و حتى پیرمردان اصحابش، صبح عاشورا خندان بودند وقتى از آنها سؤال مى‏شد چرا؟ مى‏گفتند: براى اینکه ساعاتى دیگر شربت شهادت مى ‏نوشیم.

انسان به چند دلیل از مرگ می هراسد :

در حدیثى مى ‏خوانیم کسى خدمت پیامبر (ص) آمد و عرض کرد: یا رسول اللَّه (ص) من چرا مرگ را دوست نمى‏ دارم؟ فرمود: آیا ثروتى دارى؟ عرض کرد: آرى. فرمود: چیزى از آن را پیش از خود فرستاده‏اى؟ عرض کرد: نه.  حضرت فرمود: به همین دلیل است که مرگ را دوست ندارى - چون نامه اعمالت از حسنات خالى است.
دیگرى نزد ابوذر آمد و همین سؤال را کرد که ما چرا از مرگ متنفریم؟! فرمود: لانکم عمرتم الدنیا، و خربتم الآخرة فتکرهون ان تنتقلوا من عمران الى خراب!  براى اینکه شما دنیا را آباد کرده‏اید و آخرتتان را ویران، طبیعى است که دوست ندارید از نقطه آبادى به نقطه ویرانى منتقل شوید.