یکبار که در خدمت استادم بودم ایشان فرمودند: فلانی! منبر که میروی 40 نفر از این جوانان پای منبرت را بیاور کارشان دارم! منکه از این دستور استاد تعجب کرده بودم اطاعت امر کرده و 40 نفر از جوانان را آوردم.

آقا فرمودند: یکی یکی بیایند داخل اتاق؛ ما اصلا نفهمیدیم که چه کار دارد. فقط هر جوانی وارد میشد پس از چند لحظه با چشم گریان بیرون می آمد و اصلا حرف نمیزد ؛ حدودا 20 نفر وارد شدند تا اینکه من بیتابی کردم و داخل رفتم ببینم حکایت چیست؟!

وقتی وارد اتاق شدم اقا نشسته بودند و کفنش هم کنارش بود و هر جوانی داخل میشد از او سوال میکرد که:

تو " امام حسیـــن علیه السلام" را دوست داری؟؟؟

آنها جواب میدادند بله اقا. میفرمود: خیلی؟ جواب میدادند ان شاءالله که همین طور است، به محض اینکه اشک از دیده جوانان جاری میشد اقای میلانی سریع کفن خود را به اشک آنها می مالید. با دیدن این صحنه جوانان بیشتر منقلب میشدند و گریه میکردند و از اتاق بیرون می آمدند.

بعدا از ایشان سوال کردم: آقا شما که مرجع هستید و اجازه اجتهاد خیلی از مراجع را شما داده اید و ... دیگر به این مسائل احتیاج ندارید.

آقا فرمودند: اگر چیزی به دردم بخورد همین توسل به حسین زهراست!

حلال جمیع مشکلات است حسین
شوینده لوح سیئات است حسین

ای شیعه تو را چه غم زطوفان بلا
جایی که سفینة النجاة است حسین

پی نوشت:

کرامات معنوی/ص 47 و 48

منبع:منتظران ظهور