عقیق: اسلام، خوش گماني ساده انگارانه را نمي‌پذيرد و آن را فريب خوردن شخص مي‌داند، ولي در جايي كه هيچ دليل آشكاري بر بدگمان شدن به ديگران وجود ندارد، سفارش اسلام، خوش بيني و خوش گماني است. تا بدين گونه، شخص از پي آمدهاي برآمده از بدگماني همانند قضاوت‌هاي شتاب زده، بدگويي، درگيري و اختلاف در امان بماند و جامعه دچار تنش نشود.
مولاي متقيان امام على (ع) در وصف اين ويژگي مي‌فر مايند: "برترين پارسايى، خوش بينى است. (غرر الحكم: ۳۰۲۷)
ايشان همچنين فرمودند: «خوش بيني، از نيكوترين ويژگي‌ها و برترين بهره هاست» و نيز «خوش بيني [سبب ساز] آسايش قلب و سلامتي در دين است». (ابن تميمي، غررالحكم و درر الكلم، ۲۸۲۴)
در مراجعه به كلام معصومين (ع) مي‌بينيم دستاوردها و آثاري براي خوشبيني ذكر شده است ازآن جمله امام على (ع) فرمودند: «خوش بينى اندوه را مى‏كاهد و از افتادن در بند گناه، مى ‏رهاند». (غرر الحكم: ۴۸۲۳)
آنحضرت در جايي ديگر چنين فرمودند كه «هركه به مردم گمان نيك برد، محبّت آنان را به دست آورد». (غرر الحكم: ۸۸۴۲ منتخب ميزان الحكمة: ۳۵۲)
در بياني ديگر از امام على (ع) آنحضرت خوشبيني در برخي زمان‌ها را فريب خوردن مي‌دانند و مي‌فرمايند: «هرگاه درستى و پاكى بر زمانه و مردمش حكمفرما شد، اگر كسى به ديگرى بى‏آن كه گناهى از او آشكار شود، گمان بد برد، ستم كرده است و هرگاه فساد و ناراستى بر روزگار و مردم آن چيره شد، اگر كسى به ديگرى گمان نيك بَرَد و خوشبين باشد، فريب خورده است». (نهج البلاغة: الحكمة ۱۱۴)

منبع:حج

211008