منبري كه خطيب نداشته باشد، تأثيري بر روي مخاطب نخواهد داشت كه همه خاصيت آن به خطيب يا واعظي است كه بر روي آن بشيند و خطابه بخواند و با استفاده از آيات قرآن و روايات اهل بيت (ع) مردم را پند دهد و به سمت خوبي‌ها رهنمون شود، اما منبري هست كه بدون خطيب موعظه مي‌كند.

زائراني كه براي نخستين بار وارد كربلاي معلي مي‌شوند با ديدن بين‌الحرمين ساعت‌ها در فكر فرو مي‌روند؛ هركس به اندازه وسعت ديدش مي‌انديشد و ماجرايي را براي خود ترسيم مي‌كند كه اتفاقش دين اسلام را از ورطه سقوط رهانيد و عزت كنوني را نصيبش كرد.

بايد اينجا باشي و خود بي‌انديشي و تازه به عظمت اميرالمؤمنين، يعسوب الدّين، يعسوب المؤمنين، قائد الغرُّ المحجَّلين، امام المتّقين، سيّد الاوصياء علي بن ابيطالب (ع) پي ببري كه دو فرزند برومند ايشان يكي امام حسين (ع) و ديگري ابوالفضل العباس (ع) فاصله‌اي را خلق كردند كه انسان را ديوانه مي‌كند.

بين‌الحرمين مأواي عاشقان حسين (ع) است، فاصله‌اي است بين حرم دو برادر كه هرچه تصور كني نه از دل اين برادر خبر خواهي داشت و نه از دل آن برادر خبر خواهي گرفت؛ اما بهتر است بنشيني و براي خود نقش دلي بزني كه خونش قطره قطره بر زمين مي‌چكد.

اينجا بود كه مشركان بين حسين بن علي (ع) و برادرش كه براي تهيه آب به سمت شريعه فرات بودند فاصله انداختند و در كمين‌گاه‌هاي شيطاني خود، انتظار پرپر كردن برادري را كشيدند كه چهره‌اش قرص ماه بود و ابهتش چون پدر، دشمن شكن؛ ياور برادر بود و اميد خواهر و نور چشم اهل حرم.

اخي العباس! «الْانَ إِنْكَسَرَ ظَهْري وَقَلَّتْ حِيلَتي». آري منبر بين الحرمين بدون خطيب موعظه مي‌كند، كافي است گوشه‌اي بنشيني و با خود بي‌انديشي به واقعه‌اي كه تا قيام قيامت زنده و پابرجا است.