ابوذر چون از شترش مايوس شد، آن را رها كرد و به راه افتاد. در يكى از منازل پيامبر صلى الله عليه و آله فرود آمدند، و يكى از مسلمين گفت: يك نفر از راه دور دارد پياده مى آيد.

فرمود: خدا كند ابوذر باشد. چون خوب دقت كردند، گفتند: يا رسول الله! اباذر است، سپس فرمود: خدا بيامرزد اباذر را تنها راه مى رود، تنها مى ميرد، تنها برانگيخته مى شود.

چون پيامبر(ص) اباذر را ديد فرمود: او را آب دهيد كه تشنه است. هنگامى كه اباذر شرفياب حضور پيامبر(ص) شد، ديدند ظرف آبى همراه دارد.

فرمود: اباذر آب داشتى و تشنگى كشيدى؟ عرض كرد: آرى يا رسول الله(ص) پدر و مادرم به قربانت، در راه تشنه شدم، به آبى رسيدم وقتى چشيدم، آب سرد و گوارائى بود با خود گفتم: (انصاف نباشد) از اين آب بياشامم مگر آنكه اول پيامبر صلى الله عليه و آله بياشامد.

پيامبر(ص) فرمود: اباذر خدا ترا بيامرزد، به تنهايى زندگى مى كنى و غريبانه مى ميرى و تنها داخل بهشت مى شوى.