عقیق: امام صادق(ع) در تفسير قول خدا عزوجل: «حنيفاً مسلماً» فرمود:
يعنى خالص و با اخلاص كه در آن، چيزى از پرستش بتها نباشد.

امير المؤمنين(ع) مى‏ فرمود:
خوشا بر كسى كه عبادت و دعا را خالص براى خدا بنمايد و دلش بدان چه ديده‏ اش بيند مشغول نگردد و بدان چه دو گوشش شنوند ياد خدا را فراموش نكند و بدان چه به ديگرى داده‏ اند غم به خود راه ندهد.

امام صادق(ع) در تفسير قول خدا عز و جل (آیه ۲ سوره ملك): «تا بيازمايد شما را كه كدام كردار بهترى داريد«.
فرمود :مقصود از كردار بهتر، كردار بيشتر نيست ولى كردار درست‏تر است، درستى كردار ترس از خدا است و به قصد پاك و خوش كردارى، سپس فرمود:

كردارى را تا به آخر پاك و بااخلاص نگهداشتن از خود آن كردار سخت‏تر است، كردار پاك آن است كه مقصودت از آن ستايش احدى جز خدا عز و جل نباشد، نيّت بهتر است از كردار، هلا خود نيّت هم كردارى است.

سپس خواند قول خدا عز و جل را (۸۴ سوره اسراء): «بگو هر كس عمل كند بر آهنگ خود» يعنى بر نيّت خود.

از امام باقر (ع) كه فرمود:
هيچ بنده‏ اى چهل روز ايمان خالص به خدا نيارد يا فرمود:
خدا را چهل روز به نيكى ياد نكند جز آن كه خدا او را نسبت به دنيا زاهد سازد و درد و داروى دنيا را به او بنمايد و حكمت را در دلش پا برجا كند و زبانش را بدان گويا سازد، سپس خواند (آیه ۱۵۱ سوره اعراف): «به راستى آن كسانى كه گوساله پرستيدند به زودى بدانها رسد با خوارى در زندگى دنيا و همچنين افتراءبندان را سزا دهيم» هيچ‏ بدعت‏گذارى را نبينى جز اينكه خوار است و هر كه به خدا عز و جل و بر رسولش و بر خاندان او (ع) افتراء بندد خوار باشد.