حاج محمود كريمي كه در شب هاي دهه اول ماه مبارك رمضان نواي مناجات و روضه هايش  در حرم حضرت رضا(ع) طنين انداز مي شود يادداشتي را به زبان محاوره در باره علت بيشتر اشك ريختن مردم در روضه هاي اهلبيت(ع) نسبت به مناجات منتشر كرده است.

بسم الله الرحمن الرحیم

دیشب جای شما خالی تو حرم امام رضا(ع) بودم ، دعای ابوحمزه ثمالی می خوندم که تو گرماگرم روضه به این فکر افتادم که چرا مردم برای روضه بیشتر گریه می کنند تا مناجات.

لحظه ای نگذشت که جواب خودم رو پیدا کردم.

اشک تو مناجات از زمانی در وجود مردم جون گرفت که فهمیدن گناه یعنی چی. پس برای جلب رضایت و بخشش از جانب خدا گریه در مناجات شروع شد که البته مناجات رسیده از ذوات مقدسه ی معصومین علیهم السلام راه چطور حرف زدن با خدا رو هم به ما یاد داد.

ولی اشک در روضه از زمانی شروع شده که خود مردم هم یادشون نیست یعنی زمانی که هنوز گناهی نکرده بودند پس با این گریه از کودکی انس گرفتند. البته این یک دلیل از هزار دلیله ...

یه دلیل دیگه اینه که تو مناجات دو تا موضوع خوف و رجاء تو کشاکش وجود آدمه ، ولی تو روضه امید یکه تازه ، یعنی گریه از خوف با گریه از رجاء و شوق یه جورایی با هم فرق دارند. ولی گریه از امید وقتی کنارش گریه ازخوف نیست تکلیف آدم رو تو گریه کردن معلوم میکنه.

یه دلیل دیگه اینه که مردم اهل بیت رو از خودشون بیشتر دوست دارن و طبعاً برای سیدالشهدا(ع) بیشتر گریه می کنند تا برای خودشون ، یعنی گریه در روضه از عشق سرچشمه می گیره فقط.

یه دلیل دیگه وقتی بنده برای خودش از خوف خدا گریه میکنه فقط خودش گریه میکنه ، ولی وقتی برای سیدالشهدا(ع) گریه میکنه تموم اهل آسمون ، تمام انبیاء ، اولیاء ، معصومین علیهم السلام و از همه مهم تر حضرت زهرا(س) همراهش گریه می کنند و این اثر وضعی داره.

و مهم تر اینکه خدا گریه کردن بر سیدالشهدا(ع) رو بیشتر دوست داره تا گریه کردن بر مناجات ، البته این حرف من نیست ، فرمایش ائمه معصومین علیهم السلام هم این است.

توصیه می کنم کتاب کامل الزیارات رو حتماً بخونید.

محمود کریمی ( ذبیح ) – 4 رمضان 1433 مرداد ماه 1391 شمسی