عقیق: رونمایی کتاب جدید محمدمهدی سیار بهانه‌ای شد که تعدادی از نظرات اهالی ادب، نویسندگان و شاعران را در مورد شخصیت و شعرهای محمدمهدی سیار منتشر کنیم.

علی محمد مودب:

سیار شاعر باورمندی است که با گام نهادن در مسیر نوآوری درست و با داشتن پشتوانه محکمی از دانش معارفی از بهترین شاعران برآمده در این سال‌ها است. موفقیت سیار در قالب نیمایی نشان می‌دهد میراث ادبی نیما که آخرین بار در هیئت دل آرای قیصر عزیز، علارغم تمام بی‌مهری‌های زمانه جلوه کرده بود، در میان شاعران جوانی مانند محمدمهدی سیار همچنان زنده است و به حرکت بالنده خود ادامه می‌دهد. جریانی که به نظر من می‌تواند بهترین شیوه ها و نمونه های نوآوری مبتنی برای سنت را ارائه دهد.

عباس احمدی:

شعر او شعری اندیشه محور است اما بر خلاف بسیاری کارها خالی از تخیل نیست. او با یافتن روابط تازه‌ای میان اشیاء به آفرینش ادبی دست می‌زند. استفاده از تکنیک‌های غزل مثل ردیف‌های ناب از ویژگی های کار اوست.

بیژن ارژن:

شعر سیار، شعری کاملا امروزی با تمام زیبایی شناسی و مولفه های شعر امروز است. سیار همان طور که زندگی می کند و همانطور که اعتقاد دارد، شعر می‌گوید و شعر و زندگی اش در هم تنیده است. من هرچه از شعر سیار دیدم، همان است که از رفتار و منش و زندگی‌اش دیدم و این یگانگی بین شعر و زندگی شاعر است.

محمد کاظم کاظمی:

سیار شاعری است خلاق و مضمون آفرین... کمتر شعری از سیار را می‌توان یافت که خالی از هنرمندیهای خاص بیانی و تصویری باشد... شاعر نوعی مضمون‌آفرینی و آشنایی‌زدایی محتوایی هم در کار دارد. منظور ما از این تعبیر این است که این هنرمندیها، نه در سطح زبان و تصویر، بلکه در درونمایه شعر رخ می‌نماید. و این آشنایی‌زدایی، البته ریشه در جای دیگری دارد و آن، وجود نوعی طنز ملیح در کار شاعر است. شاعر ما در مجموع به طنز بی‌عنایت نیست و البته این طنزش غالبا در باطن کلام رخ می‌نماید، نه در ظاهر آن. یعنی در صورت شعر، کمتر نشانه‌ای از آن می‌توان یافت. این به واقع طنزی است از خانواده کارهای اخوان ثالث.

امیدواریم، و بدین امیدواری باورمند، که محمدمهدی سیار را در دهه نود از شاعران پیشتاز و کم‌بدیل در عرصه شعر فارسی خواهیم یافت. این آرزو به ویژه ای آن روی دست‌یافتنی‌تر می‌نماید که با یک سیر اجمالی در فهرست کتابهای حائز جایزه کتاب سال در سالهای گذشته، سیار جوان‌ترین شاعری بوده که بدین مقام دست‌یافته است و کسب چنین مقامی از سوی شاعری که هنوز سومین دهه از عمر و اولین دهه از شاعری‌اش را به پایان نرسانده است، شایسته تحسین است.

محمدحسین نعمتی:

شعر سیار علیرغم سهل و روان بودن در انتخاب واژه ها بسیار دقیق است و پیوستگی بسیار عمیق و دقیقی بین واژه‌ها دیده می‌شود و این ویژگی شعر سیار هم در میان هم‌نسل‌هایش و هم در شعر معاصر شاخص است.

علی داوودی:

محمدمهدی سیار از آن دست شاعرانی است که سهراب در حقشان گفت وارث آب و خرد و روشنی‌اند. او در اندیشه منزه و در نگاه و سنجش همه جانبه‌نگر، و در لفظ دقیق و عمیق است. نمونه های فروانی از چندلایگی زبان و عبارات در جای جای شعرهایش پراکنده است که در وهله نخست خبر از احاطه بر بنیان ادبی وشناخت وی از بدیع و صناعات ادبی دارد.

سیار برای مردم شعر می‌گوید بدین معنا که مخاطب و جامعه و انسان‌ها برایش اهمیت دارند لذا در کنار شعر با صیغه محافل ادبی، شعر کاربردی برای منظور خاص از قبیل ترانه و سرود و نوحه هم می‌سراید. در واقع سیار به موازات شاعری حرفه‌ای آمادگی خود را برای برای به محک گذاشتن ذوق و سرودن تکلیف مدار اعلام می‌کند و این تنها از شاعری توانا بر‌می‌آید و بس.

ابراهیم فیاض:

آنچه در شعر سیار فراوان به چشم می‌خورد "صیرورت" است. او از سرزمین فارس است و شور حافظ و سعدای را با خود دارد، بعد خیال‌پردازی در اشعار شاعران بزرگ فارس مرزی نداشته و دائم در حال تولید معنا بوده‌اند و از آن جهت که معنی یعنی قصد و به سوی چیزی هدایت شدن، بنابراین سرشار از حرکت و پویش است.

حسن صنوبری:

شخصیت «کم گوی و گزیده گوی» باعث می‌شود بیتی از دست شاعر بدون تنزیه و ویرایش در نرود. خیلی از شعرهای خوب خیلی از شاعران خوب یک دو بیت (یا سطر) شگفت‌انگیز و سرشار از عاطفه دارند اما بیت‌ها (یا سطرها)ی دیگر فقط هستند که باشند. هستند که آن دو شگفتی را همراهی کنند. اما سیار هیچ مهمان را با «همراه» به خانه‌ی بیت‌هایش دعوت نمی‌کند و هرکه کارت نداشته باشد مجبور است نباشد. این «دقت حافظانه» در بیشتر غزل‌های شاعر دیده می‌شود.

سیامک بهرام‌پرور:

محمدمهدی سیار شاعری اندیشه‌مدار و زیبایی‌محور است که فارغ از تکنیک‌گرایی‌های مد روز به جریان اصیل شعر می‌اندیشد و به ارتباطش با مخاطب و به این که حرفی دارد که می‌خواهد منتثل کند. بنابراین سعی می کند از زیباترین و در عین حال ساده ترین راه به این مقصود نایل آید.