به هوش باش که از پشت می‌زند خنجر

به هوش باش مبادا که سحرمان بکنند

عجوزه‌های هوس، مطربان خُنیاگر

چنان مکن که کَسان را خیال بردارد

که باز هم شده این خانه بی در و پیکر

بدا به ما که بیاید از آن سر دنیا

به قصد مصلحت دین مصطفی کافر

به این خیال که مرصاد تیر آخر بود

مباد این که بشینیم گوشه ی سنگر

که از جهاد فقط چند واژه فهمیدیم

چفیه، قمقمه، پوتین، پلاک، انگشتر

بدا به من که اگر ذوالفقار برگردد

در آن رکاب نباشم سیاهی لشگر

بدا به حال من و خوش به حال آنکه شده است

شهید امر به معروف و نهی از منکر

چنین شود که کسی را به آسمان ببرند

چنین شود که بگوید به فاطمه مادر

قصیده نام تو را برد و اشک شوق آمد

که بی‌وضو نتوان خواند سوره ی کوثر

زبان وحی، تو را پاره ی تن خود خواند

زبان ما چه بگوید به مدحتان دیگر؟

چه شاعرانه خداوند آفریده تو را

تو را به کوری چشمان آن هو الابتر

خدا به خواجه ی لولاک داده بود ای کاش

هزار مرتبه دختر، اگر تویی دختر

چه عاشقانه، چه زیبا، چه دل‌نشین وقتی

تو را به دست خدا می‌سپرد پیغمبر

علیست دست خدا و علیست نفس نبی

علی قیام و قیامت علی علی محشر

نفس نفس کلماتم دوباره مست شدند

همین که قافیه ی این قصیده شد حیدر

عروسی پدرِ خاک بود و مادرِ آب

نشسته‌اند دو دریا کنار یک دیگر

شکوهِ عاطفه‌ات پیرهن به سائل داد

چنان که همسر تو در رکوع انگشتر

همیشه فقر برای تو فخر بوده و هست

چنان که وصله چادر برای تو زیور

یهودیانِ مسلمان ندیده‌اند آری

از این سیاهیِ چادر دلیل روشن‌تر

حجاب روی زمین طفل بی‌پناهی بود

تو مادرانه گرفتیش تا ابد در بر

میان کوچه که افتاد دشمنت از پا

در آن جهاد نیفتاد چادرت از سر

میان آتشی از کینه، پایمردی تو

نشاند خصم علی را به خاک و خاکستر

کنون به تیرگی ابرها خبر برسد

‏که زیر سایه آن چادر است این کشور

رسیده است قصیده به بیت حسن ختام

امید فاطمه از راه می‌رسد آخر