این مرجع بزرگوار تقلید و استاد بزرگ اخلاق، پس از 40سال خدمت صادقانه در نشر معارف اسلامی و ترویج مکتب حقّۀ اهل‌بیت عصمت و طهارت، در دی‌ماه سال 1391هـ‌ش؛ دار فانی را وداع گفت؛ در این مجال سعی داریم تا جرعه ای از بیانات ناب اخلاقی ایشان را در اختیار علاقمندان قرار دهیم.
بسم
الله الرحمن الرحیم
رُوِیَ عَن عَلی علیه‌السلام قال:« اَلْخُطْوَةُ
عِنْدَ الْخَالِقِ بِالرَّغْبَةِ فِیمَا لَدَیْهِ، اَلْخُطْوَةُ عِنْدَ
الْمَخْلوُقِ بِالرَّغْبَةِ عَمَّا فِی یَدَیْهِ».
انسان چه کند که به خالقش قرب پیدا کند؟
روایت از امیرالمؤمنین (ع) منقول است که حضرت فرمودند: اگر انسان بخواهد نسبت به خالقش قرب پیدا کند و یک قدم به او نزدیکتر شود؛ گام به سوی خالق کنایه از قرب است، باید به گنجینه‌های الهی های که در نزد خدا است روی آورد.
حضرت فرموده‌اند: باید به آنچه نزد خدا است روی آورد، نه خود خدا، اشتباه نکنید! هر روی آوردنی، انسان را یک گام به خدا نزدیکتر می‌کند؛ «اَلْخُطْوَةُ عِنْدَ الْخَالِقِ بِالرَّغْبَةِ فِیمَا لَدَیْهِ»؛ در مقابل، اگر کسی بخواهد قرب به مخلوق پیدا کند، یعنی مخلوق به او روی آورد، باید از آنچه در دو دست مخلوق است رویگردان باشد؛ «اَلْخُطْوَةُ عِنْدَ الْمَخْلوُقِ بِالرَّغْبَةِ عَمَّا فِی یَدَیْهِ».
مخلوق چه در دست دارد؟ امور مادّی؛ هر مرتبه «روی انداختن» به آنچه در دست مخلوق است، مثل: پول و مال و مسائل دنیایی، موجب دوری او از تو می‌شود، امّا اگر بگویی: «نمی‌خواهم»، این موجب نزدیکی تو می‌گردد؛ اگر به خدا بگویی: «آنچه را در نزد تو است می‌خواهم»، و به مخلوق نیز بگویی: «نمی‌خواهم»، به او نزدیک خواهی شد؛ کاملاً برعکس است.
ما خالق را با مخلوق اشتباه گرفته ایم
می‌دانید مشکل ما چیست؟ ما خالق را با مخلوق اشتباه گرفتهایم؛ چرا؟ چون خودمان را برداشتیم گذاشتیم جای خدا؛ ما اینگونه هستیم که اگر کسی هر روز بیاید مزاحم شود و بخواهد از ما پول بگیرد، از او فرار میکنیم، چه رسد به اینکه به او روی بیاوریم؛ ما خدا را مثل خودمان فرض کردهایم که هر چه به او روی بیاوریم و بخواهیم آنچه نزد او است را بگیریم، از ما فرار می‌کند؛ اشتباه ما این است! حال اینکه هر چه به خدا بگویی: «به من بده»! او نزدیکتر می‌شود، خوشش می‌آید؛ این‌ها کلمات علی(ع) است.
من از صدای این بنده خوشم می آید، بگذارید باز هم بگوید
در روایت دیگری منقول است که: گاهی بنده از خدا حاجتی را که جایش هم هست به او بدهد، تقاضا می‌کند؛ خدا روی می‌کند به ملائکه و می‌فرماید: به او ندهید! می‌گویند: چرا؟ خدا می‌فرماید: من از صدای این بنده خوشم می‌آید، بگذارید باز هم بگوید؛ ما خدایمان را نشناختیم! یک وقت گله نکنید که چقدر به خدا بگویم! خدا از صدایت خوشش می‌آید، چه رسد به اینکه مصلحت نبیند که حاجتت را بدهد؛ بدان! هر بار که حاجتت را به او می‌گویی یک گام به تو نزدیکتر می‌شود و تو به او قرب پیدا می‌کنی.
پی نوشت ها:
غررالحکم
ص182 روایت 3426 و ص193 روایت 3770
چهارشنبه 4 خرداد 90 – 21 جمادی الثانی 1432
منبع:دانشجو
211008