عقیق: به ابو عبد الله صادق(ع) گفتم: كسى كه پاى خود را بر زمين نجس مى ‏گذارد، و بعد از آن بر روى زمين پاك، راه مى‏ رود، مى‏ تواند نماز بخواند؟ 
ابو عبد الله گفت: اشكالى ندارد، در صورتى كه پانزده ذراع (قريب ۸ متر) بر روى زمين پاك حركت كند و يا به همين اندازه پاى خود را بر زمين پاك بسايد.
-با ابو جعفر باقر(ع) مى‏ رفتم. آن حضرت از روى مدفوع خشكيده‏اى گذشت و گوشه جامه‏ اش به آن مدفوع خورد. من گفتم: قربانت شوم.
پاى خود را بر روى مدفوع گذاشتى و به جامه‏ ات نيز اصابت كرد. ابو جعفر گفت:
مگر خشكيده نبود؟ من گفتم: چرا. ابو جعفر گفت: اشكالى ندارد. خاك، خودش نجاست خودش را تطهير مى‏ كند.
-به شهر مدينه وارد شديم و در جايى منزل گرفتيم كه ميان ما و ميان مسجد، كوچه كثيفى واقع بود. به خدمت ابو عبد الله صادق (ع) رفتيم. 
آن حضرت پرسيد: در كجا منزل گرفته ‏ايد؟ من گفتم: در خانه فلانى منزل كرده ‏ايم ولى ميان ما و ميان مسجد كوچه كثيفى واقع شده است. 
ابو عبد الله گفت: مانعى ندارد. خاك زمين، خودش نجاست خودش را پاك مى‏ كند. 
من گفتم: اگر روى پهن‏تر قدم بگذارم، اشكالى دارد؟
 ابو عبد الله گفت: پهن چار پا و سرگين دام، ضررى ندارد.