عقیق: مقصود از قبر دربسیارى از روایات عالم برزخ است و مقصود از «فشار» عذاب خاصى است كه انسان در آن عالم متناسب با كنش‏هاى خود می‏بیند. انسان با ورود به عالم برزخ با نظام و معیارهای جدید و ناشناخته ای كه با احكام و آثار دنیای مادی متفاوت است رو به رو می شود و از طرفی مانوسهای دنیوی خود را كه دل به آنها سپرده و به اشتباه تنهایی خود را با آنها جبران كرده را از دست میدهد، بنابراین در وحشت و غربت وصف ناپذیری قرار می گیرد که همه ی اینها او را در فشار قرار می دهد.

این فشار یك مسئله  عمومی است مگر برای كسانی كه به دنیا دل نبسته و اهل انقطاع باشند و با جهاد اكبر نفس خود را رام كرده و به قدری مهذب شده باشند كه با مرگ به جهانی وارد شوند كه مشتاق آن بوده و با یقین كامل منتظر رسیدن به آن باشند و آن را پایان سختیها و لحظه ی رسیدن به وعده های خداوند كریم ببینند، برای چنین كسانی انتقال از دنیا به جهان برزخ با بهجت و سرور خاصی همراه است.

اما غیر از اینان همه با توجه به مقدار انس و تعلقی كه با دنیا دارند، با فشار مواجه می شوند و هر چه توجه و ارتباط خود را با عالم بالا و ارزشهای معنوی بیشتر كرده باشد طبیعتا از فشار و وحشت كمتری برخوردار است و به تدریج با آن نظام انس گرفته و از سختی های اولیه ی آن عالم رها می شود اما عذابهایی كه در اثر معاصی و آلودگی ها ست برای گناهكار باقی می ماند تا مقداری از رنگ ها و تعلقات دنیوی پاك شود.

پی نوشت:

کتاب عروج روح/ محمد شجاعی

منبع:تبیان

 211008