عقیق: در این باره از امام حسن مجتبی (ع) نقل شده است که ایشان فرموده اند: کسی که کوشش نماید در برآوردن حاجت برادر مومن خویش، به مانند این است که نُه هزار سال خداوند را عبادت کرده باشد؛ در حالی که روزها روزه بوده و شب ها به نماز و شب زنده داری به سر برده باشد، (بحارالانوار، ج71: 315) و همچنین امام صادق (ع) می فرمایند: برآورده کردن حاجت برادر مومن بهتر از آزاد کردن هزار برده و بهتر از فرستادن هزار اسب در راه خداست و در جایی دیگر بیان می دارند: همانا برآوردن حاجت مومن در نزد خداوند محبوب تر از بیست حج است که در هر حَجی از طرف صاحبش صدهزار انفاق باشد. (وسائل، ج11: 580)

اما در این بین برای افرادی که به عَمد از خدمت و رفع نیازهای سایر همنوعان خود- خودداری می ورزند نیز عقوبتی سخت در نظر گرفته شده است، چنانچه امام صادق (ع) می فرمایند: هر کس از رفع نیازمندی های برادر مسلمانش خودداری نماید، در صورتی که می تواند به درخواست او جامه ی عمل بپوشاند، روز رستاخیز خداوند او را با رویی سیاه و نابینا و در حالی که دست های او به گردنش بسته شده است محشور می سازد (بحارالانوار، ج72: 177) و در جایی دیگر می فرمایند: هر مومنی که طلب حاجتی از مومنی کند و او قدرت برآوردن را داشته باشد و اقدامی نکند، خداوند پس از مرگ ماری در قبر بر او مسلط می نماید تا پیوسته انگشتان او را نیش زده و آن فرد را عذاب نماید. (وسایل، ج11: 579؛ فرهنگ زلال: 200- 201)

منبع:قدس

211008