عقیق:وقتی از امام معصوم(علیه السلام) سؤال می‌کنند که چگونه مؤمن, مشرک می‌شود فرمود همین که می‌بینید می‌گویند «لولا فلان لهلکت»، اگر فلان کس نبود ما از بین می‌رفتیم, اگر فلان کس نبود این بیمار شفا پیدا نمی‌کرد اگر فلان کس نبود این مشکل حل نمی‌شد، این یک شرک مستور است.

باید گفت خدا را شکر که به وسیله فلان شخص خدا مشکل ما را حل کرد چون اشخاص و اشیاء هر چه هست و هر که هست در نظام ربوبی مجاری فیض خدایند خدای سبحان با این مجاری به انسان احسان می‌کند پس هیچ موجودی در برابر خدا نیست که ما بگوییم اول خدا دوم فلان شخص یا اگر فلان شخص نبود مشکل ما حل نمی‌شد.

توضیح این که گناه, جنگ با خداست این است که یک وقت کسی خلاف دستور شرع انجام می‌دهد منشأ این مخالفت این است که یا جهل به حکم دارد یا جهل به موضوع, یا سهو حکم دارد یا سهو موضوع, یا نسیان حکم دارد یا نسیان موضوع, یا خطای حکم دارد یا خطای موضوع, یا غفلت از حکم دارد یا غفلت از موضوع, یا اکراه است یا اجبار است یا الجاء است یا اضطرار است هیچ کدام از این موارد گناه نیست بر اساس حدیث رفع «رُفع عن امّتی» همه اینها برداشته شد، پس چه وقت معصیت است؟ آ‌ن وقتی که به حکم علم داشته باشد بدون غفلت و سهو و نسیان به موضوع علم داشته باشد بدون سهو و غفلت و نسیان, اکراه و الجاء و اضطرار نباشد این می‌شود گناه, معنایش این است که خدایا من می‌دانم شما گفتید این کار حرام است ولی به نظر من باید بکنم، هیچ گناهی نیست مگر اینکه در درون آن شرک نهفته است.

هر کسی دارد گناه می‌کند این جنگ با خداست، اگر درمان نشود بعید است انسان بتواند در خطرات مرگ با ایمان بمیرد .

مرتب باید به یاد خدا باشید برای اینکه آن فشار مرگ، آن تامّه مرگ، آن علوم حصولی عادی را از یاد انسان می‌برداما چیزی که مَلکه باشد از یاد آدم نمی‌رود این برای همیشه زنده است این ایمان مستمر باعث می‌شود که انسان در برابر این سؤال‌ها که جزء الفبای دین است مثل اینکه دینت چیست، کتابت چیست، قبله ات کدام است، نماند.

آیت الله جوادی آملی حفظه الله

منبع:حوزه

 211008