عقیق: در این باره نقل شده است که ابوعبیده می گوید: در سفری من همسفر امام باقر (ع) بودم و نخست من سوار بر کَجاوه می شدم و سپس آن حضرت و چون قرار می گرفتیم حضرت به من سلام می نمودند و مانند مردی که رفیقش را به تازگی دیده احوالپرسی و مصافحه می فرمودند و هنگام پیاده شدن ایشان پیش از من پیاده می گردیدند و چون بر زمین قرار می گرفتیم سلام می نمودند و به مانند فردی که رفیقش را به تازگی دیده احوالپرسی می نمودند.
من چون این عمل را دیدم عرض کردم: یابن رسول الله؛ شما کاری انجام می دهید که هیچ فردی انجام نمی دهد، علت آن چیست؟

حضرت فرمودند: مگر ثواب مصافحه را نمی دانی؟ هنگامی که دو مومن به هم می رسند و یکی به دیگری دست می دهد، گناهان آن دو می ریزد (از بین می رود)، چنان که برگ از درخت می ریزد و این دو، مورد توجه خداوند هستند تا هنگامی که از یکدیگر جدا شدند، و همچنین از این امام همام روایت شده است که: هرگاه فردی با دوستش دست دهد، آنکه دستش را نگه دارد، اجرش بیشتر است از آن که رها می کند و همانا گناهان آنان می ریزد تا آنجا که گناهی از آنان باقی نمی ماند.

پی نوشت ها:
1- اصول کافی، ج3: 259، 262.
2- فرهنگ زلال: 207- 208.

منبع:قدس

211008