عقیق: همانگونه که سیره ی عملی ائمه اطهار (ع) بوده است، نباید با فرد نیازمند در لحظه ی کمک به گونه ای رفتار گردد تا وی آزرده شود، چرا که گاه ممکن است از اجر این کارِ نیک کاسته و گاه بی ثمر گردد، به نحوی که نویسنده کتاب معادشناسی، علامه حسینی طهرانی نقل می کند: در آن هنگام که در نجف اشرف مشغول تحصیل بودم، عصر پنجشنبه ای برای زیارت اهل قبور، به وادی السلام نجف رفتم، در آنجا آیت الله حاج آقا بزرگ تهرانی (صاحب کتاب الذّریعه) را دیدم، به خدمتش رفته و سلام کردم و با همدیگر فاتحه می خواندیم و راه می رفتیم. هنگام بازگشت، همراه ایشان بودم، در راه فرمود:
هنگامی که کودک بودم، منزل ما در تهران، محله پامنار بود، چند روز بود که مادربزرگم (مادر پدرم) از دنیا رفته بود، روزی مادرم در خانه، آلبالوپلو پخته بود، در آشپزخانه صدای نیازمندی را شنید، تصمیم گرفت نثار روح مادربزرگم (که تازه از دنیا رفته بود) مقداری از آن آلبالوپلو به آن فقیرِ سائل بدهد، ولی ظرف تمیز در دسترس نبود، با شتاب برای اینکه سائل از در خانه رَد نشود، مقداری از آن آلبالوپلو را در میان طاس حمام که در دسترس بود، ریخت و به سائل داد و هیچ کسی از این موضوع، آگاه نشد.

نیمه شب پدرم از خواب بیدار شد و مادرم را بیدار کرد و گفت: امروز چکار کردی؟
مادرم گفت: نمی دانم! برای چه؟
پدرم گفت: هم اکنون مادرم را در خواب دیدم و به من گله کرد و گفت: من از عروس خود گله دارم، امروز آبروی مرا در نزد مردگان بُرد، غذای مرا با طاس حمام فرستاد.
مادرم هر چه فکر کرد چیزی یادش نیامد، ناگهان متوجه شد که مقداری آلبالوپلو در ظرف طاس، به سائل داده است، و در عالم برزخ غذای آن مرحومه شده است.
آنگاه آیت الله حاج آقا بزرگ فرمود: «هر احسانی که انسان انجام می دهد، باید با کمال احترام و تجلیل نسبت به مستمند باشد...»

پی نوشت ها:
1- علامه حسینی تهرانی. معادشناسی، ج3: 137.
2- محمدی اشتهاردی. عالم برزخ در چند قدمی ما: 183.

منبع:قدس

211008