در بهشت درختی است که از آن اسب های ابلق (سیاه و سفید) با دو بال و با زین هایی از یاقوت بیرون می آیند. اولیاء خدا بر آن ها سوار می شوند و هر جای بهشت بخواهند به پرواز درمی آیند.
اهل بهشت از خدا می پرسند: خدایا! این بندگان تو چگونه به این مقام و جایگاه رسیده اند که ما از آن محرومیم.
جواب
می شنوند: آن ها کسانی می باشند که شب ها از بستر خواب بیرون می آمدند و به نماز و
راز و نیاز می پرداختند، در حالی که شما در خواب بودید.
روزها که شما می خوردید و می نوشیدید آن ها روزه می
گرفتند و همیشه از ترس و شوق من می گریستند.
پی نوشت ها:
1- رساله لقاءالله: 128.
2- فضایل و آثار نماز شب: 94.
منبع:قدس
211008